Zo’n stukje van Marten Blom

Teneinde te ontsnappen aan een zich keer op keer herhalende gedachtegang, heb ik de afgelopen dagen steeds vaker de bibliotheek opgezocht om goed te kunnen werken. Werken? Ja, aan mijn nieuwe strip. Thuis schreeuwt het huis me non-stop toe dat het onderhouden wil worden, de konijnen eisen mijn deskundige oordeel bij het beslechten van hun territoriumconflicten en dan heb ik het nog niet eens over de besluiten die ik moet nemen om een perfecte werkomgeving te creëren. Nog een pot koffie zetten? Welke muziek werkt het beste? En na een uur werken: ‘Misschien is dit een heel goed moment om de was op te hangen, dan heb ik meteen wat beweging. Of zal ik meteen maar een kwartier buiten gaan lopen?’ Ik kan het je niet kwalijk nemen als je na het lezen van bovenstaande de conclusie trekt dat ik wel een Muts van formaat moet zijn. Of ik dat ook daadwerkelijk ben, boeit me niet zo. Wat me wel boeit, is dat al dat geneuzel en getwijfel allemaal wegvalt op het moment dat ik mezelf als een speelgoedkonijn uit zo’n graaibak van de kermis vis (je weet wel, met zo’n grijper die wel met groene zeep ingesmeerd moet zijn, zo glad is-ie) en heel ergens anders neerplant. In de bibliotheek werk ik eigenlijk in Spartaanse omstandigheden. Ik kan maar een beperkt arsenaal aan teken- en schildersmaterialen meenemen, hou me niet eens bezig met koffie, brood of koek en neem eenvoudig plaats op een stoel achter een tafel. Daar werk ik dan doodleuk twee tot drie uur onophoudelijk door. In de achtergrond is altijd wel iets te horen. Er zijn heel veel ‘Goedemorgens!’ en enthousiast klinkende voetstappen op trappen te horen. Soms hoor ik naderende stemmen, die plots stilvallen als ze in mijn blikveld verschijnen. Niet dat ik kijk, mijn ogen komen zelden los van het papier. Met een zekere regelmaat komen mensen met een exotisch uiterlijk en idem accent zaken printen of kopiëren. Er wordt dan van alles overlegd, maar ik heb nog steeds geen flauw idee waar dat allemaal over gaat. Met ‘exotisch’ bedoel ik iets uit een ander land, maar soms komen er ook flarden van gesprekken voorbij die weliswaar meer lokaal zijn, maar die voor een import-Harlinger als mij toch nog erg als koeterwaals klinken. Meestal klinkt het als wat oudere mensen die proberen te achterhalen waar de inlever- en uitleenbalie toch is gebleven en waarom niemand verdorie meer fatsoenlijk Fries of Harlingens verstaat. Maar al met al zorgt deze verandering van werkplek ervoor dat ik, net als een gewoon mens, naar mijn werk kan fietsen en verslag kan doen van een werkdag die de ene dag spannender is dan de andere.