Wroeten in de bovenkamer
Zo’n stukje van Marten Blom
Ik lees zojuist het stukje van de vorige keer door. Voor alle duidelijkheid: ik schreef de vorige keer over de DBS-operatie die ik recentelijk onderging. Wat is er al een hoop veranderd! Mobiele telefoons en laptops vormen geen obstakels meer voor me. Vanmorgen heb ik een stuk buiten gerend. In de afgelopen jaren rende ik wel op zo’n loopband, maar buiten, met schots en scheve stoeptegels en één been met een eigen wil en een schouder met een andere… dat ging eenvoudig niet.
Maar het is nog niet allemaal rozengeur en maneschijn. Die pijn in de schouder blijft terugkomen, hoewel het in de verste verte niet te vergelijken is met hoe het was. Maar daar is aan gedacht, het werd zelfs verwacht. Wat er bij de operatie is gebeurd: er zijn electroden in mijn hersenen aangebracht. Die zijn verbonden met een kastje achter mijn sleutelbeen. Het komt erop neer dat als je naar mijn borstkas kijkt, het net is alsof ik daar een mobiele telefoon onder mijn huid heb. Een draad, die zelfs ik niet kan zien of voelen, loopt van het kastje naar de electroden. Dat is de stroomvoorziening.
In het ziekenhuis sprak ik een medepatiënt die daar was om zijn batterij te laten vervangen. Dat schijnt eens in de vijf jaar nodig te zijn. Nee, ik maak geen grapje. De status van de electroden in mijn hoofd is (nu nog): uitgeschakeld. Dat is zo, omdat simpelweg de aanwezigheid van die electroden al invloed hebben op mijn hersenen. Nee, vraag mij niet hoe dat kan. Wat ik wel weet, is dat die schouderklachten verleden tijd zijn zodra mijn apparaat aangezet wordt. Maar ik hou wel een slag om de arm, dat is wel zo toepasselijk in dit geval en bovendien is het zo dat er zoveel verbeteringen optreden dat je helemaal vergeet hoe het was.
Ja, ik wil de artsen graag geloven. Het is niet cynisme wat me hierbij tegenhoudt. Ik ben me er gewoon bewust van dat ik de afgelopen 10 jaar alweer Parkinson heb gehad en dan kan ik moeilijk geloven dat het in één keer, pats boem, afgelopen is. Dat vragen de artsen overigens ook niet van me, om eindeloos naïef te zijn. Er is me duidelijk gemaakt dat ik grote verbeteringen kan verwachten, maar dat bepaalde klachten in een mildere vorm kunnen terugkeren of dat andere, nieuwe klachten, de kop kunnen opsteken. Maar, zo werd ook gesteld: Voor verreweg de meeste patiënten wogen de voordelen op tegen de nadelen.
Wat deze operatie gaat betekenen als ik detectiepoortjes bij het vliegtuig of misschien wel gewoon de Hema door moet, weet ik nog niet. Dat ik over vijf jaar aan een nieuwe batterij toe ben, vind ik ook nogal bizar. Overigens schrijf ik de volgende keer weer over wat anders. Ik vond dit onderwerp boeiend genoeg om het vanuit mijn eigen beleving te schrijven, maar ik kan me zo voorstellen dat zowel de lezers als de schrijver nu wel genoeg rondgewroet hebben in mijn bovenkamer.
