Zo’n stukje van Marten Blom

Het is januari en ik kijk naar een spierwitte pagina. Hoe toepasselijk. De verwelkte kerstboom heb ik op de eerste dag van dit jaar naast de voordeur gezet en de hele rimram aan kersthuisjes, kerstkabouters, kerstlichtjes en kerstcarrousels zit weer veilig opgeborgen in de kast onder de trap. Wat zou het mooi zijn, gewoon voor het gevoel, als buiten alles bedekt was met een fijn laagje ongerepte sneeuw. Dat zou het beeld van een blanco pagina, de frisse start van een nieuw jaar nog meer versterken.

Ik kan niet weten hoe je eraan toe bent terwijl je dit leest. Misschien heb je een zware kater van gisteravond of van het afgelopen jaar. Dan denk je wellicht eerder aan de grijsbruine derrie die nog geen uur na zo’n sneeuwbui ontstaat. Smeltende sneeuw, doorkruist met bandensporen en bespikkeld met hondendrollen. En aan luchten van ononderbroken grijs. Zo’n lucht zie ik ook als ik nu naar buiten kijk, hoor. Bij mij groeien ook de madeliefjes niet uit mijn oren en ik heb ook geen euroboompje in de tuin. Als je het journaal bekijkt, zie je dat ook dit jaar inmiddels niet meer fris en ongerept is. Wat er in 2020 mis was, hobbelt gewoon nog een tijdje door. Daar wil ik het nu niet eens over hebben. Nee, ik wil niet mijn hoofd in het zand steken, maar er zijn eenvoudigweg een aantal onderwerpen die te vaak besproken zijn. En ik weiger om deze ooit maagdelijk witte pagina met gesmolten sneeuw te blijven bezoedelen.

Dit hoort het jaar te zijn waarin er twee gaten in mijn schedel geboord gaan worden. Het jaar waarin de neurochirurg me gaat ombouwen tot de terminator. Tot nu toe wordt mij nog steeds toegezegd dat ik eind januari, begin februari aan de beurt ben om een DBS-operatie te ondergaan. Wat we niet verzonnen hebben over wat ik allemaal weer kan na de operatie! Autorijden, hardlopen en fietsen. Geen middagdutjes meer? Beter en sneller kunnen tekenen, schilderen en schrijven. Niet altijd en overal meer pijn hebben, niet meer zo sloom zijn… de lijst is zó lang, dat ik bij voorbaat al faalangst krijg.

Misschien hebben we daar allemaal wel last van, van faalangst. Als we allemaal gevaccineerd zijn en het Covidmonster wellicht ooit veilig zit opgeborgen in zijn kooi, moeten we het weer allemaal zelf gaan doen, zonder dat we de overheid van werkelijk alles de schuld kunnen geven. Waar niemand omheen kan, is dat de wereld na 2020 nooit meer hetzelfde wordt. Nooit eerder heeft er zoveel verantwoordelijkheid op de schouders van zoveel mensen gelegen. Nooit eerder reageerden er zovelen met verzet en cynisme. En nooit eerder reageerden er zovelen met betrokkenheid en saamhorigheid.

Verantwoordelijkheid, verzet, cynisme, betrokkenheid en saamhorigheid; het klinkt allemaal ook als woorden die je heden ten dage meer associeert met de tijd waarin types als Den Uyl en Van Agt elkaar de oren aan het wassen waren. Tot voor kort leefden we heel anders; lethargie en oppervlakkigheid zijn de eerste woorden die bij me opkomen. Maar zonder me te ver op het gladde ijs van de politiek te wagen, wil ik dit zeggen: ik denk dat alles wat er in 2020 is gebeurd, nogal wat stof tot nadenken met zich mee heeft gebracht.

Dat nadenken doet iedereen op zijn eigen manier, maar wat mij persoonlijk wel aanstond was die betrokkenheid en saamhorigheid. Dat is voor mij dat fijne, ongerepte laagje poedersneeuw, voordat de bandensporen en de hondendrollen erdoorheen gaan. Dat het dit jaar wat langer ongerept mag blijven.