Nieuws

Zo’n stukje van Marten Blom

Storm en Snuffie 4

 

Het is net oorlog, hier bij ons thuis. In het konijnenhok, om precies te zijn. Het evenwicht moet hersteld worden. Aan de ene kant hebben we Storm. Sinds de staar hem zijn gezichtsvermogen heeft ontnomen is hij nogal hulpeloos. En aan de andere kant hebben we Snuffie. Ze is altijd terrein af aan het bakenen en blinde Storm reageert daar steeds angstiger op. Nu kan het ook nooit prettig zijn om keer op keer een onderzoekende snuit in je buik gepord te krijgen of gewoonweg bestegen te worden door een beest dat twee keer zo groot en sterk is als jijzelf. En dus vloog arme Stormpie te vaak angstig door de kooi met Snuf op zijn hielen. Een tijdelijke oplossing werd gevonden in het plaatsen van een boodschappenkrat, dat de kooi als een Berlijnse muur in tweeën splitste. Waar Storm zichtbaar ontspande en zich opgelucht uitstrekte in het stro, raakte Snuf op haar kookpunt en begon aan een onophoudelijke bestorming van de scheidingswand. Natuurlijk was het plastic krat niet als een permanente oplossing bedoeld. Vele, vele malen hebben we geprobeerd om ze weer te herenigen. Er was tenslotte ooit een tijd waarin ze elkaars snuiten schoonlikten en tegen elkaar aan in slaap vielen. Niets van dat al echter, als we ze nu even bij elkaar laten. Het patroon is telkens hetzelfde; bij de kleinste verslapping van onze aandacht vouwt ze zich als een bankschroef om Storm, die zich op zijn beurt nog kleiner probeert te maken dan hij al is. Na verwijdering van Snuf blijft hij dan trillend plat op de grond liggen.

Het boodschappenkrat werd vervangen door een op maat gemaakt scheidingshekje, dat nog enkele keren aangepast moest worden voordat het Snufbestendig was. Tot drie keer toe wist ze door de barrière te komen: erlangs, eroverheen en eronderdoor. Haar laatste uitbraak voordat ze echt niet meer bij Storm kon, was ronduit spectaculair. Hier moet je bij weten dat beide konijnen onze vloer ‘eng’ vinden. Ze durven er niet op en spelen daardoor een konijnenvariant van ‘de vloer is lava’. Daardoor konden we altijd de voorkant van de kooi open laten. Ze gingen er toch niet uit. Nadat ik Snuf al eens aantrof aan de verkeerde kant van de muur, nam ik aan dat ze protocol had gebroken door even snel op de grond te stappen en bij Storm weer naar binnen te springen. Maar nee, het ging anders. Toevallig zag ik het een keer. Er rammelde iets en toen ik opkeek zag ik Snuf als een soort ninja zijwaarts om het scheidingshekje heen klauteren, haar uitgerekte lijfje gevaarlijk dicht boven de kokende lava. En toen viel ze gewoon op haar kont. Want konijnen zijn geen ninja’s. Als een razende krabbelde ze met haar pootjes over de gladde vloer en sprong bij Storm de kooi in. Die zat al achter in zijn holletje, pootjes over zijn ogen. Mijn grote mensenhand schepte de verrassend sterk tegenstribbelende Snuf weer uit de kooi. Ze had gevloekt als ze dat kon. Sindsdien zit ook de voorkant van de kooi dicht. Als ze binnen zijn, tenminste. Met dit weer zijn ze de hele dag buiten. Snuf stuitert alle kanten op, altijd op zoek naar een nieuwe plant om te slopen. En Storm ligt languit in zijn kooi. Een tijd lang bouwde ik nog een soort arena voor hem, zodat hij de benen kon strekken zonder aangevallen te worden, maar hij maalt daar niet om. Hij ligt in zijn kooi als een pensionado op Hawaii. Deze vrijdag wordt Snuf gesteriliseerd. Het voelt een beetje als verraad. Maar als ik bedenk hoe ze Storm op zijn huid zit, vind ik het toch echt wel nodig. Ze zit nu buiten voor de kooi van Storm. Ze kijkt mijn vrouw aan en stampt! Ze is nijdig. Laat me er in! Storm stampt niet. Die ligt op zijn rug uitgebreid te gapen in het zonnetje.

 

|Doorsturen

Buienradar



Agenda