Zo’n stukje van Marten Blom

Is life imitating art, or is art imitating life? Het is een uitspraak die nogal eens gebezigd wordt in verband met boeken en films die zich afspelen in een nabije toekomst. Eenvoudiger gezegd: worden schrijvers en filmmakers geïnspireerd door actuele gebeurtenissen of worden bijvoorbeeld wetenschappers juist weer geïnspireerd door boeken en films in het Science Fiction genre? Zo baseerde de wereldberoemde schrijver Jules Verne veel van zijn verhalen op de wetenschappelijke feiten die in zijn tijd bekend waren. Daar staat tegenover dat Ronald Reagan tijdens de koude oorlog het Amerikaanse raketschild in de ruimte ‘Star Wars’ noemde, naar de gelijknamige film-saga van George Lucas. Een typisch geval van de kip en het ei. Wie was eerst? 

Met het bovenstaande in gedachten, moest ik opeens denken aan een gruwelijk slecht boek dat ik een half jaar geleden las: ‘Dag van bekentenis’ van Allan Folsom. Ik heb het niet uitgelezen omdat ik het pagina na pagina steeds meer te gek voor woorden vond worden. Om diezelfde reden heb ik het echter ook nog veel verder gelezen dan ik aan het begin verwacht had. Ik was simpelweg gefascineerd door de hoeveelheid onzin die de schrijver bij elkaar kon krabbelen. Zo wist de Amerikaanse hoofdpersoon, die geen woord Italiaans sprak, zich vermomd als priester incognito door het Vaticaan te bewegen. Ik denk dat een knalroze geverfde pinguïn zich nog onopvallender zou bewegen in een leeuwenkuil, maar wie ben ik. Verder legt onze held het aan met een journaliste waarmee hij in één nacht wel acht keer een climax bereikt. En niet veel later weet hij een oogverblindende jonge Italiaanse non zover te krijgen, dat ze voor hem haar gelofte van kuisheid overboord smijt. Dan is er nog een slechterik die een meester der vermommingen blijkt te zijn; hij verandert moeiteloos in een zij en weer terug. Maar het hoogtepunt is het onderliggende plot, dat gaandeweg aan de oppervlakte komt. Er is namelijk een samenzwering aan de gang in het Vaticaan. Sinistere hooggeplaatste types willen een grotere macht verwerven op het toneel van de wereldhandel. Maar daar komt het: schrijver Folsom bedenkt dat de drinkwaterbassins van enkele steden in China in het diepste geheim worden geïnfecteerd met een dodelijk virus. Nadat er massa’s Chinezen omgekomen zijn en de Chinese economie volledig op zijn gat ligt, willen de samenzweerders in het Vaticaan de reddende hand bieden met een tegengif en de wederopbouw van China, uiteraard voor een fikse vergoeding. Vervang de woorden ‘dodelijk virus’ in het bovenstaande verhaal nu eens met ‘Coronavirus’. En vervang ‘Vaticaan’ eens met ‘willekeurig welke andere grootmacht dan ook, die zich bedreigd voelt door de explosief groeiende Chinese economie.’ En dan is er opeens een samenzweringstheorie van formaat.

Die Allan Folsom. Hij is in 2014 overleden, dus hij kan niet meer roepen: ‘Zie je wel!’ Maar frappant blijf ik het wel vinden. Dat gekke boek van hem. En wat er nu gebeurt met dat coronavirus. Natuurlijk is het niet om te lachen, dat virus. Toch zal niemand verbaasd zijn door alle grappen die erover worden gemaakt. Het is een vorm van relativeren.

Zelf moet ik bij het coronavirus denken aan een klassieke openings-scène van veel virus- en zombiefilms, zoals ook van de bekende TV serie ‘The walking dead’: de hoofdpersoon die na een lange slaap ontwaakt in een verlaten ziekenhuis. De bloemen op zijn nachtkastje zijn verwelkt en alles in de kamer is overdekt met een dikke laag stof. Vrijwel de hele mensheid is geïnfecteerd of dood, maar toch hoort hij ergens in het ziekenhuis een onheilspellend gekreun. Nu word ik tegen het eind van het jaar geopereerd. Ja, in het echt. Zal ik ook zo wakker worden?