Zo’n stukje van Marten Blom

Vorige week had ik een intakegesprek en morgen ga ik het meemaken: ik ga lichttherapie krijgen. Het intakegesprek vond plaats in het soort betonnen gebouw waarvan je kon verwachten dat het met gemak een nucleaire oorlog aan kon. Zo robuust zag het er uit. En ook zo grimmig. De binnenkant van het gebouw was héél anders. Ik was inmiddels in aardig wat gebouwen van diverse specialisten in de buurt geweest, dus ik herkende een vertrouwde huisstijl. Deze interieurarchitect of stylist of hoe de functie van de betreffende vormgever ook mocht luiden, deze persoon werkte graag met groot uitgeprinte foto’s. En dan heb ik het niet over een print in een lijstje of een poster aan de muur, nee, muurvullende fotolandschappen van weilanden, blauwe lucht, slootjes… en rode tulpen. Eigenlijk heel veel rode tulpen. De enorme prints van weilanden die zich aan alle kanten uitstrekten op de mij omringende muren, werden in al hun overweldigende pixels teruggedrongen door het nog zelfs robuuster oprukkende veld van rode tulpen in de voorgrond. Om verzekerd te zijn van een afdoende zintuigverdovende impact was de vloerbedekking in hetzelfde extatisch rood uitgevoerd als de tulpen. ‘Strawberry fields forever’, dacht ik zomaar. In het hart van al dat moois keek een receptioniste me stralend aan. Ik werd gewezen op de koffieautomaat, wat mij ’s morgens ook altijd heel blij maakt. Een vriendelijke man die ook moest wachten, hielp mij zelfs nog met de bediening van de automaat. ‘Goh,’ dacht ik nog, ‘als iedereen hier net zo vrolijk uit die therapie komt, dan zit ik goed.’  Al snel kwam een andere dame naar me toe. Ze bracht me naar een klein kamertje met een computer met een best groot scherm. Ik moest vooral niet nadenken, las ik op het scherm, gewoon aanvinken wat er het eerste bij je opkomt. Ik heb altijd hoofdpijn, las ik. Zelden, klikte ik. Ik ben bang in grote openbare ruimtes met veel mensen, zei het scherm. Nooit, klikte ik. Ik maak me vaak zorgen, zei het scherm. Nou soms, klikte ik. Soms wil ik iemand helemaal in elkaar slaan, zei scherm. Wat? Nooit! Klikte ik.

Ik was in no time weer terug in de wachtruimte. De vriendelijke man van de koffieautomaat zat nu aan tafel met allemaal andere vriendelijke mensen, die me allemaal toelachten. Behalve één man op een stoeltje verderop. Die lachte niet. Die kwam hier voor therapie. De vriendelijke mensen stonden op en liepen gezellig roezemoezend de ruimte uit. Therapeuten op weg naar de ochtendvergadering, nam ik aan. Mijn koffie was op en ik hoefde niet meer. Ik deed een zwakke poging tot oogcontact met de man in het stoeltje verderop. Dan glimlach ik ook even vriendelijk, dacht ik. Maar nee. De man ging op in het overweldigende tulpenveld. De lectuur op tafel was saai. Er kriebelde iets in mijn oor. ‘Psychologie’, stond er op een tijdschrift. Yuk, dacht ik. Nu even niet. Mijn oor kriebelde nu nog meer. Maar ik wilde niet in mijn oor zitten peuren. Niet dat de receptioniste het zou zien. Die was gewoon druk bezig. Maar die man in dat stoeltje, die kwam ook voor therapie. Dus die had natuurlijk ook geen reet te doen. Maar die ging toch helemaal op in de tulpen? Lusteloos pakte ik nog een tijdschrift van tafel. ‘Mens en natuur’ stond er op. In mijn oor voelde het alsof er een grote klomp losbrak van een ijsberg. Iets wat je helemaal niet in je oor wil hebben stuiterde daar in het rond. Maar ik voelde ogen in mijn nek branden. Die man zat ook net in mijn dode hoek. Nu werd de oorkriebel ondraaglijk. ‘Ach, fuck it!’ dacht ik, en ik stak mijn vinger met een ferme douw in mijn oor. Het duurde best lang. En ik kreeg het brokje, want dat was het natuurlijk alleen maar, niet te pakken. Op een bepaald moment wist ik het zeker en ja, het was ook zo. Toen ik mijn hoofd draaide, vinger nog in het oor, keek de man in het stoeltje me recht aan. Hij lachte niet. Ik draaide weer terug en lachte wel. Nog naglimlachend ging ik het intakegesprek in. Ik ga in elk geval met materiaal voor een nieuw stukje naar huis, dacht ik. Die andere man moet met lege handen naar huis.