Zo’n stukje door Marten Blom

Frisse neus

Elke winter viel het me meer op; de lucht in huis wordt droog. Ja, de verwarming aan en alles dicht houden, dat is de meest effectieve manier om te veranderen in een gerookte paling. Dus hebben we nu een luchtbevochtiger. Eerst de gebruiksaanwijzing gelezen. Dat moet wel geschreven zijn door een grote fan van Stephen King, want de rillingen lopen me al over de rug. Tijdens het lezen kijk ik eens van schuin opzij naar het wonderlijke nieuwe apparaat in mijn woonkamer. Het houdt het midden tussen een ruimtehelm en een erotisch genotapparaat voor olifanten. In het instructieboekje wordt zodanig gehamerd op de gevaarlijke combinatie van water en stroom, dat ik het kreng nog niet aan wil zetten totdat ik alles gelezen heb. Het schiet me te binnen dat mijn buurman de brandweerman wel profetische gaven moet hebben, als je nagaat dat hij gistermiddag nog met klem en met nog net niet geheven wijsvinger heeft gewaarschuwd dat ik een rookmelder moet aanschaffen. De tekst in het boekje is nogal dubbel: aan de ene kant wordt er van de gebruiker verwacht dat hij of zij het apparaat bedient met het ontzag en de vaardigheid die je van een technicus in een kernreactor mag verwachten en anderszins wordt er gemeld dat je het gerust mag laten bedienen door je kind of zelfs een minder begaafd persoon mits dat kind of die persoon zorgvuldig is geïnstrueerd door een ander Persoon Die Verstand Van Zaken heeft. Waar zo’n Persoon zich dan mag bevinden of dat je misschien zelf zo’n Persoon wordt na het lezen van de handleiding, laat de Stephen King fan in het midden. Inmiddels murw van het instructieboekje, trek ik de stoute schoenen aan en vul het waterreservoir volgens instructies, met uitzondering van het gedeelte waarin staat hoeveel water er precies in moet. Om het te vullen moet je het bovenste deel van het apparaat tillen en het op zijn kop draaien. Dan draai je een grote dop open en vul je het ding onder de kraan.  Na het reservoir gesloten te hebben draai ik het bovenste gedeelte weer terug op het onderstel. De stekker zit er, volgens instructie, niet in. Konk konk konk bloep, hoor ik. Zelfs het geluid van het apparaat doet buitenaards aan. Het moment is daar; ik steek de stekker in het stopcontact en schakel hem in. Het geval bevindt zich naast mijn vrouw, die op de bank zit, en ik hoop haar als eerste te verrassen. Na enig gemorrel komt er een wit pluimpje uit een spleetje aan de eikelvormige bovenkant. Voordat ze het lullige pluimpje kan opmerken staat mijn vrouw, die nu pas ziet waar het ding staat, op en zegt: ‘Zou je het niet op de slaapkamer zetten, daarvoor hebben we hem toch gekocht?’ Ik probeer uit te leggen dat het moment waarop ik las dat je het apparaat, eenmaal gevuld, onder geen beding in zijn geheel moest verplaatsen, na het moment kwam waarop ik het gevuld had. Die avond toch nog het apparaat verplaatst en die nacht in gebruik genomen. Tot mijn geruststelling stond er in het boekje dat het apparaat zichzelf uitschakelde als het water op was. Die avond viel ik in slaap met de sensatie in mijn neus alsof er buiten een motregentje op de daken neerdaalde. De volgende ochtend echter was het gevoel van gerookte paling weer terug, hoewel minder erg dan voorheen. Het water was op, het apparaat stond uit. Gisteravond ging ik ervoor. Toen mijn vrouw de slaapkamer in kwam, sprak ik haar toe vanachter een dikke, vochtige mist: ‘Kijk schat, dit is net zo’n videoclip van Whitesnake uit de jaren tachtig!’ ‘Inderdaad,’ zegt ze. ‘Die clip van: Is this love? Daarin ligt die verlepte oude kerel in een bed, met allemaal van die neprook om hem heen. Niet dat ik jou daarmee wil vergelijken, hoor.’ Tja, denk ik, ik dacht meer aan: Here I go again, waarin allemaal leuke dames, zonder duidelijke redenen over de motorkap van een auto rollen. Ik demp de mist tot zo’n niveau dat we onze e-readers weer kunnen lezen en even later vallen we in slaap. Vanmorgen werd ik opmerkelijk fit wakker. Het apparaat stond nog aan. Eenmaal beneden haalde ik diep adem en rook: konijnenpis. Het gecastreerde konijnenmannetje dat we twee weken geleden aan ons gezin toevoegden en ons al eerder aanwezige dameskonijntje moeten ook geïnspireerd zijn geweest door Whitesnake, want de azijnlucht is niet te harden. Nu rest de vraag: moeten de konijntjes weg of het apparaat?