De spiekerbroek van Guus
Walking Footballtoernooi Heerenveen
Nou dat was mij ’t dagje wel. Ons sterrenteam deed vorige week vrijdag met an ’n walking football zaaltoernooi in Sportstad Heerenveen. Ongelofelijk wat ’n prachtig complex. Twee zwembaden, turnhal, sporthal, etc. Sun 13 ploegen deden an ’t toernooi met, onder andere drie teams van Cambuur 1, 2 en 3, Bolsward, Stadskanaal, Groningen, Waadhoeke en de ouwe seunen.
Door Ubbo Posthuma
Om één uur ’s middags gingen we met twee auto’s richting Heerenveen. Gerard Kokkel, Guus van Hurck, Max van den Broek, Marien Haak, Jan Toering, Joop Sopacua, Teake Koster en ik zij de gek. Gerard had de tas met kledij onder sien hoedde. Nou dat hewwe weten, maar dat later. Om goed half twee waren we present, waarbij de koffie al klaar stond. Om drie uur begonnen de wedstrieden. Na de koffie zochten we de kleedkamer op. Die waren netjes met naam van ’t team angeven. Wel moesten we de kleedgelegenheid delen met ’t team van Emmen en Groningen. Gerard deelde de shirts en sokken uut. “Hest oek even ’n broekje”, riep Teake Koster. Gerard soeke... Maar al wat in die tas sat, gien voetbalbroekjes. “Hest ’t voor de tied niet even nakeken”, zei Jan Toering. “Ik docht dat die d’r insaten je”, verontschuldigde Gerard zich met ’n rood hoofd. Nou ja, gien echte ramp. De meesten hadden wel ’n eigen broekje met. ’t Waren wel verskillende kleuren. Zwart, wit en Jopie Sopacua had zelfs ’n lila, deed je zeer an de ogen. Maar nou komt ‘t. Guus had gien reservebroekje. “Hewwe jumme miskien oek ’n extra broekje”, vroeg Guus an de Groningers en Emmenaren. Nee, dat hadden ze niet. Pff, dan hadden we ’n probleem. “Dan speul ik wel in mien spiekerbroek”, liet Guus wete. Nou ja!
We moesten gelijk al an de bak teugen Cambuur 2. We kanne de Leeuwarders al ’n bitsje van de voorgaande toernooien. Daar pasten we de tactiek dan oek ’n bitsje op an. Leo Reawaruw deed met de Leeuwarders met. ’n Gevaarlijk heerschap, in ’t voetballen bedoel ik. Maar we blokkeerden menig skot van ’m. Eigenlijk hadden we hem aardig in de tang. Toch wist dat kring nog tweemaal te scoren. Maar gelukkig maakten wij vijf doelpunten. Martien Haak één, Joop Sopacua drie keer en Jan Toering de laatste. We speulden met vijf man per team. Drie man bleven op de bank sitten, die mochten de volgende wedstried teugen SJS uut Stadskanaal. Guus deed deze keer oek met. Maar de scheidsrechter wilde niet dat Guus in sien lange broek speulde. “Knip er maar ’n stuk af”, liet hij wete. Maar daar trapte Guus natuurlijk niet in. ’t Was één van sien mooiste spiekerbroeken, die hij op sien verjaardag van echtgenote Janneke kregen had. “Die smoort mij as ik met ’n afgeknipte broek thuus kom.” Overleg met de organisatoren, conclusie: Guus mocht bij hoge uutzondering dan toch in sien lange broek speule, gelukkig maar.
Je kanne natuurlijk niet altied winne. Deze wedstried verloren we helaas met 1-2. Toen teugen Cambuur 1, ’n hele sterke teugenstander. Eerlijk is eerlijk, de mannen speulden ons compleet weg. Hoewel, op de stand 0-3, ’n prachtige aanval waarbij Marien Haak mij ’n mooie pass gaf. “Bij aanname direct skiete”, houdt trainer Marcel ons op de wekelijkse training altied voor. Dat deed ik dan oek en… doelpunt. Maar de scheids keurde ’m jammer genoeg af wegens te hoog spel. Sun mooi doelpunt en dan afkeure. ’t Moest niet magge. Gerard Kokkel maakte geliek ’n vierkante beweging met sien armen naar de scheids, ’t VAR-teken. “Die hewwe hier niet”, lachte de scheidsrechter. Hij kon de humor d’r wel van insien. De laatste wedstried moesten we teugen de Waadhoeke. Maar omdat we om 17.30 uur stamppot ete suuden, en de wedstried even na half zes aflopen suu weze, werd besloten deze laatste maar te schrappen. De Waadhoekers allang blied, want die zagen d’r behoorlijk teugen op om teugen die ouwe seunen te voetballen. We hadden ze dan oek inmaakt.
Eerst maar even ete en dan douche. Nou su wete in Heerenveen hoe ze stamppot boerenkool met worst klaar make mutte. Heerlijk, daarbij nog ’n consumptiebon. Nee, je salle ons niet klagen hore. Perfecte organisatie, complimenten aan de mannen en vrouwen die alles regelt hewwe.
Maar d’r was nog ’n leuke geste van de Leeuwarders. We kregen vipkaarten voor de wedstried Cambuur-Dordrecht. Dus wij met één auto van Heerenveen naar Leeuwarden. De andere mannen gingen naar huus, die mochten niet su laat thuuskomme.
We wudden in de businessclub van ’t Cambuurstadion met alle egards ontvangen, zelfs Johan Schikker was aanwezig om ons welkom te hieten. We kregen ’n mooi plekje op de tribune. Cambuur scoorde 1-0. Iedereen ging staan en zong ’t lijflied ‘We hewwe ’n woonskip’, ’n gezellige boel. Maar later scoorde Dordrecht 1-1. ’t Was niet ’n beste wedstried. De laatste zes minuten kreeg Dordrecht nog ’n penalty en toen begon de ellende. De ‘harde kern’ begon met van alles te gooien. De scheids floot af en wilde niet verder. Paar minuten pauze en weer naar de penaltystip. Maar ze bleven maar gooien. Jan Toering wuu naar die knapen toe om ze te kalmere. “Bist gek je sleeuwe, straks wudde wij oek nog in de ongeregeldheden betrokken”, zei ik teugen Jan. “Sitte, anders bien ik die vast.” Jan zag oek wel in dat hij beter sitten blieve kon. Uuteindelijk wudde de penalty dan toch nog nomen. D’r zal wel ’n boete voor Cambuur achter weg komme. Dan hef je je club als supporter wel mooi benadeeld.
’s Avonds om half elf waren we weer bij fc Harlingen veld. Ik pakte mien eigen autosleutels en voelde nóg ’n bosje sleutels. Verrek hoe komme die in mien buusse. Toen ik thuus was even belle met Gerard Kokkel, maar daar waren ze niet van. Miskien van Jopie Sopacua. Belle en ja hoor. “Ik bring ze morgen wel even seun”, liet ik Joop wete. “Sit de sleutel van de brandkast d’r oek bij? Dan kom ik vannacht nog even langs.” Lachend hing Joop op. We hadden weer ’n prachtige dag had.
Inmiddels hewwe ’n delegatie van Walking Football met onder anderne onze trainer woensdagmiddag op Terschelling ’t walking football oek introduceert. Su waren erg enthousiast hoorden we. Op Vlieland is oek belangstelling. Nou leuk, gaan we daar miskien oek ’s heen. Dit was weer ’n U.P. Date.
