Walking Football-toernooi in Almelo

Age Tichelaar te midden van Sjaak Swart en Kees Kist.(Foto: HC – Ubbo Posthuma)

Ik had Jopie Sopacua in de auto. Tot Zwolle liep ’t mooi. Wel smoor druk maar we konnen in ieder geval deurriede. Plotseling stopte Romke op ’n parkeerplek. “Suu die pech hewwe”, vroegen wij ons af. Toen hij uutstapte en naar ’n boom liep, hadden we ’t in de gaten. Volgens mij het hij daar wel 5 minuten teugen die boom an staan te, laat ik ’t netsjes segge, seiken. De bladeren wudden d’r geel van en vielen spontaan af. Ik dink dat de boom ut oek niet sal overleve. Deur al die flauwekul kwamen we om tien over negen bij stadion Polman an, de thuusbasis van Heracles. Oek Gerard Kokkel was net arriveert. Die hadden ’n verkeerde afslag nomen. Hoe suu ’t niet en waren half Almelo deur reden.

We wudden met alle egards ontvangen en verwezen naar ’t restaurant. Eerlijk is eerlijk, ’n pracht van ’n stadion. D’r was koffie en thee en we kregen drie consumptiemunten. Vervolgens ’n toespraakje van Tom Egberts en kwamen d’r wat oud-internationaals voor ’t voetlicht. Onder meer Kees Kist (AZ), Dick Schoenaker (Ajax), Harry Lubse (PSV) en Sjaak Swart (Ajax).

Positiespel

Hierna ’n kleedkamer opzoeke en omklede. We hadden uiteraard ’t Cambuurtenue an, want daar speulden we voor. Die smeerkezen lagen lekker in de Portugese zon. Jumme wille ’t niet gelove, maar we deelden de kleedkamer met SC Heerenveen. Dat binne toch aardsvijanden van elkaar? Age Tichelaar wuu eerst de kleedkamer niet in. “Straks draait ’t op vechten uut”, zei Age met ’n angstige blik in de ogen. “Wie an dei komt, komt an ons allemaal”, zei Romke Keur strijdlustig. Met gebalde vuisten traden we binnen. Nou eerlijk is eerlijk, sukke vriendelijke, zachtaardige jongens hef ik nog nooit sien, geweldig. Alleen jammer dat su alleen maar Frysk pruttelje. Daar hewwe wij as Harlingers toch wat moeite met. Ja Romke Keur en zelfs Jopie Sopacua konden ’t spreke. Hoe ist mogelijk Jopie die Fries praatte. Komt uut de oerwouden van Indonesië en praat Fries. Eigenlijk mutte wij ons diep skame.

Hierna kregen we ’n gezamenlijke warming-up en ’n fotosessie. D’r waren verschillende poules met ADO, AZ, De Graafschap, FC Emmen, FC Groningen, FC Twente, FC Utrecht, Go Ahead Eagles, Heracles en PEC Zwolle. Onze poule bestond uut PSV, SC Heerenveen, Telstar, VVV, Vitesse en NAC. Helaas had NAC zich afmelden en dat gooide de hele poule in de war.  Maar goed, om 11.30 uur eerst teugen Willem 2. Daar gingen we met 0-4 de boot in. Ja teleurstellend, dat geef ik direct toe. Maar teugen VVV herstelden we ons. Teake Koster maakte 1-0. Toen wudde ’t 1-1 en in de laatste minuut maakte Jopie Sopacua 2-1.

Toen teugen PSV, ja dat is andere koek. Die knapen waren meesters in ’t positiespel en su schoten bijna vanaf de middenstip op ’t soms lege goal van ons. ’t Is niet de bedoeling dat er ’n kieper in de goal staat, ’t mag wel maar sportief is ’t niet. Zij deden ’t wel. Maar eerlijk is eerlijk, ze waren oek heel goed. Uuteindelijk werd ’t 1-3 voor de Eindhovenaren.

Brabanders

Tussen de middag konden van een lunch geniete. Na ’t eten moesten we gelijk an de bak. Weer teugen VVV. Ik zei ’t al, deur dat NAC niet kwam, was ’t schema helemaal veranderd. Wonnen wij de eerste keer, deze keer lieten ze dat niet weer gebeure. We verloren met 1-2 waarbij Jan Volbeda de enige goal maakte. Oek Jopie Sopacua scoorde  ’n wonderschoon doelpunt. Maar volgens de scheids liep Jopie te hard. Wij vonden dat ’t wel met viel.

De laatste wedstried was opnieuw teugen Willem 2, waar we eerder met 0-4 van verloren. We stonden echt op scherp. Niet weer sun afgang. ’t Was ’n spannende partij. Wij kansen, maar de Brabanders oek. Jopie had ’t op sien heupen en was heel gevaarlijk. Age Tichelaar koos d’r voor om te gaan coachen en ik mut segge dat deed hij lang niet slecht. Bij een aanval van achter uut speulde Kas van der Heide de bal naar voren. Romke pikte ’m op en plaatste de bal voor de voeten van Jopie. Die draaide om sien as en haalde verwoestend uut; 1-0. De Tilburgers begonnen onderling te mopperen. ’t Wilde niet meer, maar dat kwam oek deur onze speelwijze en natuurlijk ’t coachen van Age. ’n Prima resultaat. We waren toch ’n bitsje trots.

Tussen veule oud-gedienden deden wij ’t zo slecht nog niet. ’t Gaat steeds beter, oek deur de trainingen van Marcel Frankena. Na afloop liet Kees Kist sien gewonnen gouden en zilveren skoenen nog even sien en ging Age nog even met Sjakie Swart op de foto. Age liet de Amsterdammer wete hem jaren terug met ’n zaalvoetbaltoernooi in onze sporthal, ooit ’s ’t veld had uut stuurd. Dat had hij beter niet segge kannen, want ’t was haast meleur. Sjakie wilde niet met ’m op de foto. Nee, geintje de foto kwam d’r en Age apetrots.

Al met al een uitstekende organisatie en een prachtige dag. Toen we naar de auto’s liepen hoorden we Gerard Kokkel kreunen en steunen. Hij had de hele dag al met ’n zware tas met trainingspakken lopen te zeulen. Die jonge was stukken en kapot. ’t Mooiste was dat de trainingspakken niet eens bruukt waren, veul te warm. Op 100 meter van de auto’s af, vroeg Guus van Hurck met een smile op sien gezicht: “Gerard seun, sitte d’r gien wieltsjes onder die tas?” Na een kleine controle van Gerard bleek dit inderdaad su te wezen. “&^%$# smerige ongelukken, hadden jumme dat niet wat eerder segge kannen.” Een lachsalvo volgde. Omstreeks 19.00 uur arriveerde iedereen weer in Harlingen, terugkiekend op een mooi toernooi.