Walking Football Belevenissen
Helaas vrienden, woensdagmorgen gien training had. Daar had ik mij su op verheugd. Konnen we eindelijk trainer Marcel Frankena even insepe. Maar consul Age Tichelaar was onverbiddelijk. “Hier wud vandaag niet op speult.”
Door Ubbo Posthuma
“Maar Age seun, as we die sneeuw nou even met sien allen d’r af hale. Desnoods haalt Berend Visser even ’n sneeuskuuver bij de iesbaan weg. Of we hale bij de Gamma 22 zakken met zout en die strooie we over ’t veld, dan is die rotzooi sumaar weg.”
“Niks met te maken, ik hef hier de verantwoording en ik zeg nogmaals d’r wud hier vandaag niet speult”, aldus de resolute Age.
Nou ja wat mutte je dan. Guus van Hurck opperde om ’n potje te kaarten. Maar daar voelde ik niet su veul voor. Wiebe van Diek sat d’r oek bij en dat kring speult meestal vals. Of hij speult met sien vriend Johan Erents, die d’r oek sat, onder één hoedsje. “Salle we sleetsje jage op de zeediek”, opperde Klaas van der Hoek. “Dat hef ik in jaren niet meer deend.”
“Bist idioot je”, reageerde Nico Beuker heftig. “Dat hef ik één keer bij de Stienen man deend. Ik vloog dwars deur de afrastering van ’t hek beneden heen en kwam bij wethouder Maria le Roy die daar an de overkant woonde terecht. Gelukkig had ze net de koffie klaar en vroeg meteen of ik ’n bakje hewwe wuu. Maar daar had ik eigenlijk niet sun zin an. Hewwe jou miskien sucelademelk voor mij. En jumme wille ’t gelove of niet, dat had ze oek. Zelfs met slagroom. Nou as dat gien gastvrijheid was dan weet ik ’t niet meer. Toen ik twee uur later bij Marietje thuus kwam, zei su meteen “Zeg Nico, hest stou sucelademelk had.” “Hoe wete jou dat”, en vlug keek ik even in de spiegel. Op mien bovenlip was nog ’n hele rand choco te sien. Verdorie ik pakte meteen ’t anrechtdoekje en veegde ’t weg, haha. Nee dat sleetsjejagen bij de zeediek doen ik niet meer.”
“Miskien ’n sneeuwballe gevecht”, ventileerde Jopie Sopacua voorzichtig. Nou daar had ik jaren geleden nog ’n trauma van overhouden. Daar slik ik nog steeds piltsjes voor. Tiedens mien postperiode hadden we nachtdienst op ’t postkantoor van Franeker. Nou dat was al ’n straf, nachtdienst in Franeker. Maar in de korte pauze die we hadden, gingen we even op de binnenplaats kieke. En ja hur ’t sneeuwde. Al heel gauw gooiden die rotzakken met sneeuwballen. Dan binne je hast verplicht om oek met te doen. Dus had ik oek een maakt. Keihard eigenlijk meer ’n iesbal. Nou was ik al nooit erg zuiver met gooien, dus deze keer ging ’t oek helemaal mis. Ik gooide dat ding over ’t dak en hij verdween uut zicht. Wel hoorde ik glasgerinkel. Gauw weer met sien allen naar binnen.
Later hoorden we dat die sneeuwbal bij ’n melkboer die daar achter woonde, dwars deur ’t slaapkamerraam was vlogen. Om drie uur s ’nachts wel te verstaan. Die man was woedend en wudde helemaal gek hij had de sneeuw op sien kussen leggen. Natuurlijk wist die heel gauw waar die vandaan kwam en hij wuu meteen verhaal hale. Gelukkig hield sien vrouw ’m teugen. De andere dag moest ik mien excuses bij ’m aanbiede. Een van die Klokkedieven had mij verraden. Met lood in de skoenen stapte ik de winkel binnen. Gelukkig was de man ’n bitsje afkoelt en ik had ’n mooi verhaal samenstelt. Kortom we hewwe mekaar ’n hand geven en alles was vergeven en vergeten. Ja, de rekening moest ik natuurlijk wel betale, nou ja. Dus ’n sneeuwbalgevecht is sindsdien niet meer an mij besteed, ’t spiet mij jongens. Nou toen binne we maar naar huus gaan. Hopelijk is die sneeuwbende volgende week weer weg, want d’r staan nog wat toernooien op de agenda. Dit was weer even ’n U.P. date.
