Voetbal

Walking Football Belevenissen

Nou beginne su in Dronrijp, Menaldum en Berlikum oek al met Walking Football. Su vormen één club en samen binnen daar circa 20 speulers. Dat is lang niet slecht om te beginnen. Om die jongens wat op gang te helpen, binne we naar Schatzenburg afreist. 

Door Ubbo Posthuma

Ik docht eerst dat ’t in Limburg lag, wist ik veul. “Nimst stou oek ’n koffer met”, vroeg ik an Joop Sopacua. Die siet mie an met ’n blik, hest stou dien verstand wel. “Je gaat toch niet emigreren wel”, zei Joop met een  ernstige blik in sien ogen. “Man dat ligt hier vlak bij, tussen Menaldum en Dronrijp.” Ik kreeg d’r ’n kleur van. Hoe dom kan ’n mees weze. ’t Was trouwens toch mien dag niet, maar daarover later meer.

De jongens van Cambuur waren d’r oek, inclusief Leo Reawaruw. We kregen eerst koffie, dat hadden we wel verdiend na ‘sun lange reis’. Ons team bestond uut zeven man. Joop Sopacua, Jan Volbeda, Teake Koster, Wiep van der Meulen, Martien van den Haak, Max van der Broek en mien persoontje. Trainer Marcel Frankena was d’r al en begon even met sien inleidend praatsje en sommigen wudden nog even de gek an stoken.

Vervolgens wudden de speulers even voorstelt, wel su netsjes. ’t Was prachtig weer en de zon skeen uutbundig. Ja, dan de afweging in korte of lange broek. De echte bikkels gingen in ’t kort, maar de meesten kozen toch voor de lange trainingsbroek.

 

“Wat sien jumme d’r nog jong uut”, zei ’n speuler van Dronrijp op serieuze toon. Ik sien ’m an, want je wete ’t nooit met die lui. Maar ik had sterk de indruk dat die ’t echt meende. “Ja seun dat komt van de zeelucht”, lachte ik. Volgens mij geloofde hij ’t nog echt oek.

Na ’t omkleden wudden de gouden klokjes, portemonnees met zwart geld, horloges, enzovoort in ’n plastic zak van mij daan. Normaal het Teake Koster ’n speciaal taske met, maar dat was hij vergeten. Vervolgens brocht ik ’t kostbare bezit naar de kantine waar ze speciale kluizen hadden. Ik kreeg de sleutel met die ik in mien sporttas deed en hup naar ’t veld.

 

Even ’t ritueel wat we altied doen, de warming up. Inlope, oefeningen voor de spieren, liezen, hamstrings, enzovoort. Ik had ’t eind al in de bek en moesten we nog speule. Omdat wij in principe één man te veul hadden, speulde Teake Koster bij de concurrenten. We speulden in totaal drie wedstrieden. Zonder te overdrieven kon je wel sien dat we al aardig op mekaar inspeult waren. We tikten d’r lustig op los. Vrijlopen en de een na de andere pass, ’t leek wel dat alles ’t automatisch ging. We wonnen alle drie wedstrieden dan oek glansriek. Maar in feite ging ’t daar niet om. ’t Was ’n aardige kennismaking voor de jongens die pas in september begonnen binne. Iedereen vond ’t dan oek ’n geslaagde happening. Voorzitter Douwe van vv Berlikum vond ’t maar zwaar. Hij mut ’m skame, ’t was wel de jongste die d’r bij liep. As ik trainer was, suu ik ’m ’n pittige straftraining geve.

Na de cooling down - ja zeker voor minder doen we ’t niet - was ’t douchen geblazen. Wel ’n miezerig straaltsje wat uut de douchekop kwam. Nou ja, je kan oek niet alles hewwe.

 

Maar nou komt ’t. De sleutel van de kluis was weg. Ik had ’m toch in mien tas deent. Maar ja ik wud oek ouder (al sien je ’t niet) en vergeet oek wel ’s wat. Alle rotzooi weer uut de tas, maar nee niet te vienen. In de kantine nog ’s de tas op de hasses. Alle buuses navoele, gien sleutel. “Ik hef ’m toch echt an je geven”, riep de vrouw achter de bar. “Ja meiske, dat sal wel, maar waar is die dan.” Marcel begon al an de kluis te skeuren en vroeg naar ’n schroevedraaier. “De liekst Age M. wel”, merkte iemand op terwijl Marcel stond te hakken en te skeuren. Age M. stond vroeger bekend als meesterkraker en sat meer in de bajes dan dat die thuus was. Na ’n half uur zoeke kwam Teake Koster op ’n lumineus idee. De tas met shirts, laat ik die ’s nakieke. Jumme rade ’t al, de sleutel kwam tevoorskien. ’n Zucht van verlichting klonk deur de kantine heen. “Ik kan die wel tuute”, zei ik tegen Teake. “Nou liever niet”, liet hij wete, terwijl die met ’n skeef oogje naar de lieftallige barjuffrouw keek, de smiecht. Teugen twaalf uur arriveerden we weer in Harlingen. Dit was weer even ’n U.P. date.

|Doorsturen

Buienradar



Agenda