Juffen Lucia en Marietha nemen afscheid van Sint Michaëlschool

Juf Marietha en juf Lucia bij het tekenbord, hun afscheidscadeau voor de kinderen.

Het afscheid is door de coronamaatregelen erg sober gebleven. Een receptie voor de ouders is helaas afgelast. “We hebben voor de vakantie wel een mooi afscheid gehad met de kinderen”, vertelt Lucia. De kleuters zongen een speciaal voor hen geschreven afscheidslied. “Daar moet je toch bijna van huilen”, zegt Marietha geëmotioneerd.

Lucia vierde drie jaar geleden haar 40-jarige jubileum op de Sint Michaëlschool. Na de KLOS, de Kleuter Leidster Opleiding School, volgde zij in 1977 de laatste zuster op aan de Sint Jozef kleuterschool. Lucia: “Dat was zuster Paulino van de orde van Franciscanessen. Ze werkte bij De Instelling van Liefdadigheid ‘Sint Lucia’. Dat was toch een mooi toeval.”

“Het is een voorrecht dat ik zoveel kinderen heb mogen zien opgroeien. Ik denk dat ze nergens zo’n grote ontwikkeling doormaken als in de kleuterklas”, vertelt Lucia vol passie. Ze vindt het bijzonder dat ze zelfs kinderen van kinderen voorbij zag komen. “Meestal herken ik de ouders wel”, zegt ze. Maar ze kan zich ook nog een keer herinneren dat directrice Tineke Geertsma het klaslokaal binnenkwam met de vraag: ‘Ken je deze nog?’ De lange man voor haar leek in niets meer op de kleine kleuter die ze jaren eerder had uitgezwaaid en ze moest het antwoord schuldig blijven. “Weet je wat hij zei?” vraagt Lucia lachend. “Herken je me echt niet? En ik zou toen nog wel met juf trouwen!”

Marietha kwam 23 jaar geleden vanuit Utrecht naar de Sint Michaëlschool. “Ik stond al sinds mijn negentiende voor de klas. Ik weet nog dat ik na een jaar een interview gaf en boven dat artikel stond: ‘Het kind mag zichzelf zijn’, woorden als aandacht, veiligheid en vertrouwen werden genoemd. Dat klopt gewoon nog steeds.”

Marietha ging het afgelopen schooljaar in met de wetenschap dat het haar laatste jaar was. “Activiteiten zoals het sinterklaasfeest beleefde ik heel bewust, omdat ik wist dat het de laatste keer zou zijn.” Lucia nam het besluit om met pensioen te gaan tijdens de lockdown. “Ik werd ineens een laptop-juf. Het is moeilijk om contact te krijgen met een kleuter via de computer. Dit heeft mij aan het denken gezet: wil ik zo wel verder? Ineens kwam alles bij elkaar: mijn conditie, mijn privéleven en onze plannen voor de toekomst. Dit was een mooi moment om de stoppen.”

Toch vinden beide juffen het moeilijk om dit schooljaar niet te starten. Lucia: “Ik heb nog geen rust, mijn hoofd zit altijd vol. Er zijn nog veel momenten op de dag dat ik op de klok kijk en precies weet wat de kinderen aan het doen zijn. Het is als een soort tweede agenda, dat moet ik nog kwijtraken.”

Het contact met de kinderen gaan de juffen het meest missen. “Er is geen eerlijker en spontaner mens dan de kleuter”, zegt Marietha. “Een kleuter zegt altijd wat hij denkt, ook als iets stom is. Ik droeg eens mijn mooiste, paarse jurk, toen een kleuter tegen me zei: ‘Juf, je hebt je pyjama nog aan’.”

Na al die actieve en betrokken jaren op school mogen de juffen nu gaan genieten van hun vrije tijd. “Mijn partner en ik gaan in de camper Europa verkennen. En ik wil lezen, heel veel lezen”, zegt Lucia. “Ik ben net voor de tweede keer oma geworden”, vertelt Marietha trots. “Ik pas elke maandag op mijn kleindochter. Maar ik ben niet alleen oma, ik wil me blijven ontwikkelen. Ik zit vol met plannen: een cursus Italiaans en een cursus binnenhuisarchitectuur, een kook- en wijncursus. Mijn moeder was dementerend, daardoor ben ik me ervan bewust dat je je hersens moet blijven trainen en veel moet bewegen.”

Als afscheidscadeau schenken de juffen de kinderen een tekenbord voor op het schoolplein. Marietha: “Dat wilden we zelf eigenlijk al heel lang. Het stimuleert de fijne motoriek en leert de kinderen om samen te werken.” De kleuters maken een erehaag in de gang van de school en zingen nog eenmaal het afscheidslied: “Lieve juffen, we zullen jullie missen, geniet maar van de rust, we wensen jullie veel geluk.”