Nieuws

HET STUKJE VAN DE WERELD door Marten Blom

In ‘Het Stukje Van De Wereld’ ga ik op zoek naar lokaal nieuws vanuit stukjes van de wereld waar we niet zo vaak iets van horen. Ook persoonlijke ervaringen van Nederlanders over de grens komen aan bod. Deze week wederom een verslag van iemand die het niet nodig vindt om zijn naam erbij te zetten. 

Aanpassen

Als maritiem officier bij een waterbouwkundig bedrijf, ook wel baggeraar genoemd, heb ik in de 25 jaar die ik er ondertussen werk, wel aardig wat gezien en meegemaakt. Op vele plekken op de wereld geweest, en nog genoeg plekken over om ooit nog eens naar toe te gaan. Dit allemaal in het kader van het werk, en daar waar de kans het toelaat ook als toerist. Je ontmoet heel veel mensen waarmee je werkt, maar ook de opdrachtgever met gevolg, autoriteiten en lokale visites. We hebben vaste medewerkers uit Baltische staten, Rusland, Filipijnen, Zuid- en Midden-Amerika, Midden- en Verre Oosten, en den Hollander, plus de tijdelijke figuren uit het land waar je op dat moment werkzaam bent. Al met al een allegaartje van verschillende personen met ook hun gewoontes en culturen. Eens werden we door een lokale hotemetoot vooraf er op gewezen hoe we om moesten gaan met de lokale mensen die aan boord werden geplaatst. Onze directheid in communicatie die in de bagger nogal gewoon is, werd min of meer gevreesd. En werd uitgelegd hoe we zoiets moesten inpakken.

Tja, staan we met z’n allen met onze voeten op zijn thuisgrond, dan passen wij ons 100% aan, echter nu men op ons drijvend goed komt, dan verwachten wij dat ook van hen, dus aanpassen graag, maarrrr wees gerust, wij zijn zeer vriendelijk, dus het gaat wel meevallen allemaal. Sommige landen eisen nu eenmaal een x-percentage lokalen op een project. Nou dan regelen we dat, we zijn niet zo moeilijk. Het mooiste is, dat nadien nagenoeg alle lokalen vroegen of ze a.u.b. weer terug mochten komen indien we weer een project in hun land hadden, ze vonden het geweldig.

 

Nu heerst er op een schip een bepaalde hiërarchie, met wat bijbehorende regels. In de bagger gaat het er wat losjes aan toe qua hiërarchie. Van de laagste tot aan de hoogste functionarissen worden bij hun voornaam genoemd. Een ieder weet z’n plek, alleen zodra het spannend wordt, merk je pas een verschil. Alles daarbuiten gaan we zeer respectvol met elkaar om, ieder zijn ding. Alle verschillen in een ieders gewoontes worden gerespecteerd, binnen de limieten. Waar liggen die limieten? Regels aan boord bepalen limieten, interpretatie daarvan geeft een bepaalde vrijheid. Er wordt niet fysiek gevochten. Punt. Er wordt niet gestolen. Punt. Ieder voert zijn omschreven taak uit waarvoor hij aan boord is, en ook daarvoor een opleiding heeft genoten. Alles wat buiten het werk valt, is vrije tijd waarvan je ongeveer 70% in je mandje ligt. Heb je maar 30% van die tijd over om je wellicht druk te maken over het te veel en lekkere eten, wel of niet naar de bar gaan, of misschien toch maar het sporthok in, filmpje kijken, of in gesprek met je collega’s hoe we de wereld kunnen verbeteren. Vooral dat laatste levert de meest wilde ideeën op, vooral tijdens het nuttigen van een versnapering in de bar. Projecten worden ingewijd door een lokale geestelijke, al of niet d.m.v. het ritueel offeren van een geit of schaap. Ook geestelijken aan boord gehad die geesten uitdreven van het schip, omdat er gelovigen waren die stellig meenden dat er aan boord spoken rond zweefden. Alle in onze, althans in mijn ogen, vreemdsoortige zaken worden geaccepteerd en vooral gerespecteerd, daar is ruimte voor.

 

Een belangrijk punt denk ik, zolang er niemand echt last van heeft, doe dan vooral je ding. Respect hebben voor eenieder, en dat natuurlijk graag vice versa. Eenieder past zich aan, aan de gang van zaken in die kleine multiculturele leefomgeving. Dan kom je zeer dicht bij de vrede op aarde, laten we zeggen op dat kleine drijvende object. Want vrede op aarde zal het voorlopig nog niet worden. Eenmaal weer thuis na zoveel weken, met vaste thuisgrond onder de voeten, ben je weer in je eigen habitat, met alle gewoontes en cultuur die je vanaf de geboorte zo gewend bent. Krijg je ook te maken met andere gewoontes en culturen, vanwege de toenemende multiculturele samenleving. Eenieder met z’n eigen achtergrond. Ik denk soms aan die hotemetoot die ons duidelijk maakte dat we in zijn land waren, en dus aan hun cultuur moesten onderwerpen. (Moeten wij eens flikken in NL.) Maar goed, landsgrenzen zijn wat groter van omvang dan de grenzen van een schip, de regels zijn wat uitgebreider, maar deze zijn geënt op de waardes van een dergelijk land c.q. cultuur die sinds een ver verleden zo zijn gevormd. Alle van buiten komende gewoontes/culturen kunnen binnen de limieten uitgeoefend worden, maar wees een ander niet tot last, dring het niet op, laat een ieder in z’n waarde en respecteer vooral. Je krijgt er dan automatisch wat voor terug.  Dan valt het aanpassen reuze mee.

|Doorsturen

Buienradar



Agenda