Harlinger met een mondkapje
Eind november ben ik naar Vietnam gegaan voor een nieuw avontuur. Andere omgeving, andere mensen, ander werk. Nu zijn bijna drie maanden voorbij, maar zit een virus mij wat dwars. Nee, ik ben gelukkig niet ziek geworden, maar we hebben het wel over het coronavirus.
Door Jan van der Mei
Toen ik in Ho Chi Minh City aankwam werd ik opgewacht door oud-Harlinger Tonny Tran. Hij en zijn familie hebben goed voor me gezorgd de afgelopen maanden. Ze hebben me niet alleen de stad laten zien, maar ook geholpen om me hier thuis te voelen.
Naast alle hulp moest ik natuurlijk zelf ook aan de slag. Eerst heb ik even genoten van de vrije tijd, na een drukke periode waarin ik van alles op moest zeggen en afronden in Nederland. Ik had voor mijzelf als doel om in januari te beginnen met werken en na wat mailtjes en sollicitatiegesprekken kon ik dan ook bij een learning center aan de slag.
Naast de gewone basisscholen heb je hier ook privéscholen, internationale scholen en learning centers. Kinderen gaan na schooltijd dan nog een keer naar een learning center om hun Engels bij te spijkeren. Dit allemaal om betere cijfers te halen en uiteindelijk naar de best mogelijke universiteit te gaan.
Wedstrijdjes
Dit is dan ook niet voor iedereen weggelegd. Ouders werken hard om hun kind een zo goed mogelijke toekomst te geven. Hier is wel een sociaal vangnet voor als je ouder wordt, maar uiteindelijk komt de zorg terecht bij de kinderen die hun ouders veelal in huis nemen.
De lestijden zijn doordeweeks tussen 17:30 en 21:00 en in het weekend tussen 8:00 en 17:30. Ja, ook op zondag. Ik geef op dit moment kinderen tussen zeven en tien jaar oud Engelse les. Aangezien een les twee uren duurt komt daar wel de nodige creativiteit bij kijken. Spelletjes, video’s kijken en wedstrijdjes doen hoort er allemaal bij, want ze willen graag winnen en laten zien hoe goed ze zijn.
Nu was ik dus net lekker begonnen in januari en had ik voor februari mooi wat extra uren erbij gekregen. Alles lag mooi op schema. Na mijn eerste maand kon ik ook even bijkomen van alle nieuwe indrukken, het was tijd voor Vietnamees Nieuwjaar oftewel Tet. Iedereen gaat dan bij familie langs en hoewel het officieel een paar dagen duurt betekent het in de praktijk dat een week lang winkels, overheidsgebouwen en scholen dicht zijn. Een stad als Ho Chi Minh City verandert dan ook van een metropool van bijna tien miljoen inwoners in een stad met minder dan de helft daarvan.
Mondkapje
Tegelijkertijd met Tet kwam ook de uitbraak van het coronavirus naar buiten in Wuhan, China. Langzaam maar zeker werd de ernst daarvan duidelijk en ook hier in Vietnam werd het onrustig. Vietnam is tenslotte een populair vakantieland voor Chinezen aangezien het een buurland is en relatief goedkoop.
Toen eind januari duidelijk werd dat het niet om zomaar een virusje ging heeft de regering dan ook aangekondigd om de Tet-vakantie te verlengen om verspreiding van het virus tegen te gaan. De scholen en sommige winkels bleven een week langer dicht en het was te hopen dat het allemaal mee zou vallen.
Ondertussen was er een run op mondkapjes ontstaan. De meeste mensen gebruiken de mondkapjes die wij kennen uit de ziekenhuizen. De prijzen daarvan schoten de lucht in en winkels waren zo door hun voorraden heen. Als er een nieuwe voorraad was ontstonden er soms lange wachtrijen om exemplaren te bemachtigen.
Zelf gebruikte ik het mondkapje vooral in het verkeer. De luchtvervuiling is met al die scooters best heftig en kan flink wat hoofdpijn en vermoeidheid veroorzaken. Als ik in de stad ben en daar rondloop heb ik nu ook mijn masker op. Hoewel we ver van Wuhan afzitten blijft de stad populair bij toeristen en je weet niet wie wat voor virus, waar dan ook heeft opgelopen.
Quarantaine
Voor mij persoonlijk is het natuurlijk niet ideaal dat de scholen gesloten bleven, maar ik kan het nog wel even wat rekken. Snap ook goed dat ze de boel hier goed in de gaten houden, al kwam in de media nog niet veel gevallen van zieke mensen naar voren. Vijftien besmet, nul overleden op bijna honderd miljoen inwoners klonk vorige week nog niet heel dramatisch.
De laatste dagen komen er echter steeds meer wilde verhalen naar buiten. Zo zouden er duizenden mensen in quarantaine zitten in Ho Chi Minh City en is een gebied met 10.000 inwoners in het noorden van het land afgesloten van de buitenwereld.
De vooruitzichten zijn nu dat de scholen in maart weer opengaan, maar er is ook een grote kans dat dit pas in april het geval is. Nu kan ik gelukkig een paar lesuren online les gaan geven en zo toch nog een beetje rondkomen, maar leuk is anders.
Nu is het voor de mensen in China en mensen hier in Vietnam die niet kunnen werken of hun kinderen thuis moeten houden natuurlijk ook heftig wat er allemaal gebeurt. Ik ben dan ook heel benieuwd hoe de situatie er over twee maanden uitziet. Hopelijk is het leven dan weer terug naar normaal en kunnen we met z’n allen weer vooruitkijken. Voor de kinderen hier in Vietnam is het in ieder geval duidelijk dat de zomervakantie wordt ingekort.
Het lijkt alsof ik op het verkeerde moment op de verkeerde plaats ben… maar hopelijk valt dat uiteindelijk allemaal mee. Ik had het vooraf natuurlijk anders in mijn hoofd, maar dit hoort ook een beetje bij het avontuur. Ik houd jullie in ieder geval op de hoogte.
Groeten vanuit Ho Chi Minh City/Saigon
