Freckels & Hotel Room: fototentoonstelling Judith Minks

Een overhemd over de leuning van een stoel, een vergeten zomerjurk in de kledingkast, een nog maar half gelezen boek onder het bed, het slagveld van beddengoed en handdoek. Dat alles kan. Alles opgeruimd, alles netjes gevouwen, alle lichten uit, de laatjes en kastdeuren keurig dicht. Dat alles kan ook. Wie ooit in een hotel heeft gewerkt, weet hoe verschillend gasten hun kamer kunnen achterlaten. En netjes of rommelig, opgeruimd of niet - iedere kamer vertelt achteraf een verhaal over de mensen die er aanwezig waren.

Fotografe Judith Minks werkte in haar jeugd iedere zomervakantie als kamermeisje bij Hotel de Wadden op Vlieland. Dagelijks zag ze de sporen van levens die zich korte tijd binnen de vier muren hadden afgespeeld. De verhalen over die levens schreef ze in haar hoofd, om ze vervolgens te vergeten. Tot ze, een aantal jaar geleden, voor haar werk redelijk wat tijd in hotelkamers had doorgebracht, doken deze verhalen weer op.

In haar studio in Harlingen bouwde ze een hotelkamer na. Bed en nachtkastjes; wc en badkamer; tafels, stoelen en kledingkast - alles paste ze erin. Van WTC Westcord in Leeuwarden (onderdeel van de hotelketen waarvan De Wadden het begin is geweest) kwamen de specifieke hotelattributen: het kluisje, de telefoon, de informatiemap, de handdoeken en zeepjes, de kaarten voor aan de kamerdeur.

En vervolgens liet ze haar fantasie met haar herinneringen spelen en ensceneerde de hoteltaferelen die ze in haar jeugd op Vlieland droomde. De rol van de gasten liet ze spelen door amateur-modellen die ze vond in haar woonplaats Harlingen. En in één geval: door zichzelf.
Het resultaat: Hotel Room, een serie van 10 kleurenfoto’s op groot formaat.

Freckles
Als klein meisje had Judith Minks een aantal sproeten op haar neus. Ze wilde er liever meer en ze vond het daarom helemaal niet leuk dat ze na verloop van tijd verdwenen. “Sproeten hebben me altijd gefascineerd. Al van jongs af probeer ik orde te ontdekken in de sproeten die mensen op hun gezicht hebben. Doordat sproeten door de jaren heen veranderen, lukt dat nooit. Toch blijf ik het altijd proberen.” Minks wilde op de fotoacademie in Amsterdam al een sproetenproject doen, maar daar had ze toen geen tijd voor. “Toen ik een tijd terug iemand met sproeten voor de camera kreeg, werd ik weer enthousiast. Daarom ben ik er gewoon mee begonnen.”

In tegenstelling tot haar eerdere project (Hotel Room) waar Minks veel gebruikmaakte van flitslampen, heeft ze dit project met daglicht gemaakt. “Ik heb voor dit project twee locaties gebruikt met grote ramen op het noorden om zo gebruik te maken van het noorderlicht. Noorderlicht is tenslotte het mooiste licht voor een kunstenaar. Om het licht nog wat zachter en egaler te krijgen heb ik een vitrage voor het raam gespannen.”

De modellen werden op een krukje vlak voor het raam gezet en Judith ging zelf in de vensterbank zitten. De afstand tussen fotograaf en model was niet veel meer dan een halve meter. Voor alle modellen nam ze voldoende tijd om hen op hun gemak te stellen. Ze zat tenslotte behoorlijk in hun comfortzone. De gezichten zijn allemaal recht van voren gefotografeerd en de modellen tonen weinig emotie. Op deze wijze krijgen de sproeten de volledige aandacht. “Doordat ik tussen het licht en de geportretteerde zit zie je mijn silhouet in de pupillen van hun ogen. Zo word ik een deel van elk portret en al deze sproeten worden zo een deel van mezelf.”

Er verschenen maar liefst 150 modellen voor de camera. De eerste foto voor dit project is gemaakt in augustus 2017 en in de zomer van 2018 heeft Judith de laatste mensen zo van de straat of het strand van Vlieland geplukt. In de wintermaanden werd er niet gefotografeerd omdat er dan gewoonweg niet voldoende licht is. Judith Minks heeft 64 portretten geselecteerd voor het fotoboek ‘Freckles’ dat in september 2019 is verschenen. 

Haar werk heeft vlak voor haar afstuderen een belangrijke ontwikkeling doorgemaakt. Door zelfreflectie kreeg zij meer inzicht in haar eigen wijze van functioneren en dit gaf een doorbraak. Judith heeft de volledige beheersing nodig over bijna alles wat ze doet en dit gaat ook op voor haar fotografie. “Dat ik in een studio fotografeer, is daarvan het logisch gevolg. De beelden die ik ensceneer zijn mijn herinneringen, ervaringen en fantasieën. De onderwerpen en thema’s staan dicht bij mijzelf.”

Het creëren van perfectie met een zekere mate van vervreemding is kenmerkend geworden voor haar werk. In haar verstilde sets, met hun onberispelijk geënsceneerde verlichting en sombere, eenzame figuren, kan een dialoog worden waargenomen met het werk van Gregory Grewdson en Edward Hopper.