De Eenvoud na spannende inhaalrace tweede in Mattenschippersrace

(Foto: Gijs van Hesteren)

Het was met een relatief onervaren crew dat Remy de Boer zaterdag om een uur of tien zijn Skûtsje ‘De Eenvoud’ de haven van Blokzijl uitvoer voor het rondje Zwartsluis, zoals de Mattenschippersrace ook wel wordt genoemd. Het eerste gedeelte van de race verliep voorspoedig en de achtervolgers hadden moeite het hoge tempo van De Eenvoud bij te houden. Op de Jonen moest er voor het eerst worden geboomd. Deze activiteit, waarbij het schip bij gebrek aan wind met stokken van een meter of zeven naar voren moet worden geduwd, vereist behalve discipline en techniek, ook een hoge mate van onderlinge coördinatie. Al snel werd duidelijk dat de bemanning daar nog wel wat te leren heeft.

Doordat niemand van elkaar echt wist wat ze aan het doen waren, en men het gebrek aan tactiek vervolgens probeerde te maskeren met een onstuimige inzet van brute kracht, voer De Eenvoud bijna overdwars over het kanaal. De achtervolgende schepen boomden wel gewoon rechtdoor en liepen dus fors in, tot bijna de gehele voorsprong was weggegeven. Dit tot grote woede van de schipper die zijn bemanning een halt moest toeroepen, voordat zij het schip recht de Weerribben in zouden duwen. Na een korte toespraak verliep het bomen een stuk beter, wat vooral te danken was aan Jorrit, die aan het voordek de orde stond te bewaren. De voorsprong op directe belager Westenwind werd op dit moment nog maar ternauwernood behouden.

Het tweede stuk averij werd opgelopen vlakbij Zwartsluis, waar de tegenwind er voor zorgde dat er weer geboomd moest worden. Ditmaal ging het prima en de moed zat er goed in, tot het opeens een stuk dieper werd en de bomen de grond niet meer konden raken. De Eenvoud dreef stuurloos in het midden van het brede kanaal. Met man, macht en een roeibootje wist de bemanning het skûtsje toch naar de kant te sturen, al duurde het minstens tien minuten voordat er eindelijk een groepje aan wal kon worden gezet om te jagen, het aan een tuigje voortrekken van het schip.

Heel veel hoefde er niet te worden gejaagd, al leverde het wel een flinke voorsprong op toen de jagers van De Eenvoud zelfs onder hekken doorkropen om het schip vooruit te blijven trekken. Andere schepen ruilden het jaagtuig al veel eerder in voor de bomen, wat misschien handiger leek, maar wel trager was.

Op de Beulakerwijde kon daarna vrijuit worden gezeild en hier pakten Remy de Boer en zijn bemanning de meeste meters. Het ene na het andere schip werd ingehaald en aan de horizon waren nog maar een paar zeilen te zien. Als het zo doorging, kon dit wel eens gewonnen worden, zo was de stemming aan boord. Steeds meer schepen werden ingehaald, tot uiteindelijk de laatste in het zicht kwam. Meter voor meter kwam de Dankbaarheid dichterbij, terwijl Blokzijl zelf ook niet verder kon zijn dan een kilometer.

Dat zagen zij natuurlijk ook wel en om De Eenvoud toch achter zich te houden begon de Dankbaarheid naast het zeilen, wat door de lage windkracht nog maar mondjesmaat ging, ook te bomen. Met nog een paar honderd meter te gaan, staken ook de mannen van De Eenvoud voor een laatste inspanning hun bomen in het kanaal, wat nu al een stuk beter ging dan in het begin van de race.

Uiteindelijk voer De Eenvoud traag maar zeker langs de Dankbaarheid en werd hun positie een steenworp voor de haven overgenomen. De euforie hierover was maar van korte duur, want bij het binnenvaren was duidelijk dat de finishlijn al verbroken was. De Dageraad lag al lang en breed aan wal en had de Mattenschippersrace gewonnen. De tweede plek werd dan ook niet heel uitbundig gevierd, al blijft het een puike prestatie.

Later die avond verdronk de bemanning onder leiding van hun altijd kloeke schipper Remy het verlies in drie kratten Oetinger, een troostflesje Beerenburg en één kilo kartoffelsalad.