Nieuws

Dagboek van de Rebelse Huisvrouw

Lief dagboek,

Sinds mijn stukje van een week geleden en dit stukje is er vrij weinig gebeurd en ik heb dan ook vrij weinig te melden - wat moet je melden als je veel binnen zit en voornamelijk werkt? Mijn dagen zien er als volgt uit: opstaan, werken aan een website (momenteel maak ik een site voor een mevrouw die zelf babykleertjes naait), om de dag boodschappen doen, wat eten, soms weer werken of serie kijken op Netflix, naar bed en dan begint alles weer van voor af aan.

Dinsdag hebben we weer een persconferentie gehad en de regels zijn enorm aangescherpt. De horeca moet 4 weken om 22.00 uur dicht en de reguliere zorg wordt afgeschaald. Vooral dat laatste is natuurlijk verschrikkelijk maar ik had niet anders verwacht. Misschien dat ze ook eens de regels kunnen aanscherpen voor de oeverloze discussies die op tv gevoerd worden over de logica van de regels? We schieten niets op met die discussies en ze leiden alleen maar tot meer discussies.

‘Regels aanscherpen voor discussies die op tv gevoerd worden? Dat is censuur!’ brulde vriend P. (de filosoof) toen ik dit tussen neus en lippen opperde.

‘Als de toon nou eens zou zijn: we zetten er met z’n allen de schouders onder en houden op met dat gezeur, prima’, zei ik. ‘Maar dat bespeur ik niet. Telkens als er gesproken wordt over ‘de offers’ die gebracht moeten worden denk ik aan de offers die mensen in WOII moesten brengen. Die konden niet lekker thuis op de bank Netflixen.’

P. en ik kwamen er niet uit. Ik ga eens door mijn dagboek bladeren, kijken wat ik vorig jaar deed. En het jaar daarvoor.

Och gut, kijk dagboek, dit schreef ik op 5 april 2015:

Eerste paasdag. ‘We hebben leuke daagjes gehad in de Ardennen hè?’ zei moe aan de ontbijttafel.

Pa knikte. ‘Nou en of. Ik zag trouwens aan de nummerplaten van de auto’s dat er aardig wat toeristen zaten. Ik zag Fransen, Duitsers en volgens mij heb ik zelfs Litouwers gezien’.

Moe keek verwilderd op. ‘Lee Towers? Waar heb je Lee Towers gezien?’

Ik herinner me dat moment nog heel goed. Ongelooflijk dat het alweer vijf jaar geleden is. Dit schreef ik op 20 augustus 2016:

’s Middags naar stadje en op Bredeplaats wat gedronken. Viel me op hoeveel mensen – vooral ouderen – er al aan de alcohol zaten. ‘Vind je het gek’, zei man toen ik hem erop wees. ‘Ze verdrinken hun verdriet. De ouderen fungeren permanent als pispaal van de Staat. Alleen al de diefstal van de pensioenen is reden genoeg om deze generatie permanent aan een wijninfuus te leggen. The Great Train Robbery is niets bij wat zich op dit moment afspeelt.’

Dit kan ik me niet meer herinneren, grappig. Er is nog steeds niks veranderd wat de pensioenroof betreft, dat is wat minder grappig. Ik ga dit wat vaker doen, even terugblikken. Nu weer even over tot de orde van de dag:

Woensdag 14-10

Liedje van de Week is ‘I’d like to get to know you’ van Spanky & our Gang. Lekker liedje.

Avondklok in Parijs.

Donderdag 15-10

Boodschappen gedaan, stopte op weg naar huis even bij vriendin M. die allesbehalve vrolijk was.

‘Ik maak me doorlopend zo’n zorgen om de wereld,’ zei ze.

‘Grappig’, zei ik. ‘Ik maakte me voor corona nogal veel zorgen om de wereld. Ik vond het vreemd dat ons leven in het teken begon te staan van aanslagen en dat we doorlopend letten op verdachte pakketjes. Ik ga ervan uit dat het allemaal goed komt en wie weet is de wereld hierna wel een stukje veiliger.’

M. zuchtte. ‘En dat hij (haar echtgenoot) nu weer thuiswerkt maakt het er niet prettiger op. Jij hebt makkelijk praten’, zei ze toen ze zag dat ik begon te lachen. ‘Jij hebt hem niet de hele dag om je heen.’

Man van M. galmde opeens uit volle borst vanuit zijn werkkamer: ‘O, kleine jodeljongen.’

‘O God’, kreunde M. Opeens vond ik de hele situatie zó absurd dat ik alleen maar kon lachen.

Toen ik naar huis ging lachte ik nog.

|Doorsturen

Buienradar



Agenda