Dagboek van de Rebelse Huisvrouw

Lief dagboek,

Als iemand me ooit verteld had dat de wereld er zo uit zou zien zoals-ie er nu uitziet, had ik het niet geloofd. Het gekke is dat het sommige mensen juist helemaal niét verbaast. Neem nu vriend P., de filosoof, aan wiens uitspraak ik nu regelmatig moet denken. Hij zei ooit – het was geloof ik in 1997 – tegen me: ‘De mensheid gaat niet ten onder aan iets dat we kunnen zien – de mensheid gaat ten onder aan iets dat we juist niét kunnen zien – aan bacteriën of virussen.’ Ik vond het een interessante aanname en ongelooflijk intelligent klinken en soms kwaakte ik het klakkeloos na in een poging zelf ook zo intelligent te klinken maar of ik het werkelijk geloofde? Nee, eigenlijk niet. Ik behoorde immers ook tot de groep die vrij lang wat sceptisch was over het virus terwijl anderen al aan het hamsteren waren. Hoe dan ook: ik denk niet dat de mensheid nu ‘ten onder gaat’ maar dat het een vrij ernstige situatie is, ja, dat lijdt geen twijfel.

Wat ik trouwens niet begrijp dagboek: HOE kan het dat we in Nederland niet in staat zijn zélf mondkapjes te maken? Is dat zo moeilijk? Ik hoop dat iemand me dit kan uitleggen want dit is een vraag die me enorm bezighoudt.

Zaterdag 21-03

20.00 uur. Half Nederland ging vandaag lekker naar buiten vanwege het mooie weer. Goed bezig jongens. Bedankt namens al die mensen die jullie misschien besmetten de komende tijd. Begrijp het niet. Zijn mensen echt zo achterlijk?

21.10 uur. Had net vriendin M. aan de telefoon. ‘Misschien dat we nu eindelijk eens een ander soort wereld krijgen’, zei ze. Ze klonk hoopvol. ‘Een wereld waarin het niet gaat om selfies en opgespoten lippen en dat soort flauwekul.’

‘Dat zou geweldig zijn’, zei ik maar terwijl ik het zei wist ik dat die kans vrij klein was.

Maandag 30-03

Dagboek: ik wil niet cynisch klinken maar tonen de tekorten aan mondkapjes en ander zorgmateriaal niet het complete failliet aan van de geprivatiseerde zorgsector?

‘Ach ja’, zei man toen ik dit voorlegde. ‘Dit zijn nu eenmaal de zure vruchten van jarenlang bezuinigen.’ Hij klonk berustend.

13.20 uur. Moest even naar de Hema en ik was bijna de enige klant in die winkel. Het voelde bijna als een droom dagboek, zo onwerkelijk.

Dinsdag 31-03

Pa is jarig vandaag. Gefeliciteerd lieve pap! Dit is vast de meest krankzinnige verjaardag van je hele leven maar als dit achter de rug is gaan we hem alsnog vieren!

19.20 uur. Net naar de persconferentie van 19.00 uur gekeken en de boodschap was duidelijk: blijf zoveel mogelijk binnen.

20.10 uur. Heb net boodschappen naar pa gebracht. Het afleveren van de boodschappen gaat als volgt: ik zet de tas met spulletjes bij de deur neer, druk met de knokkel van m’n gehandschoende hand op de bel, veeg de bel af met een doekje, doe een paar stappen naar achteren en babbel daarna nog even met pa terwijl hij in de deuropening staat. Heb pa zelfs voor z’n verjaardag dus geen knuffel kunnen geven. Ook die houd je tegoed pap!

Woensdag 01-04

09.15 uur. Ogen zijn waterig en dik en ik zie eruit alsof ik gehuild heb. Ben expres begonnen om op tijd hooikoortstabletten te slikken maar ze helpen niet echt. Ook dat nog.

19.54 uur. Is het niet een beetje vreemd trouwens, dat er geen nieuws meer is over bomaanslagen, oorlogen en terreur? Is dat opeens voorbij of zo? Hoe dan ook: in het kader van een opbeurend nieuwtje las ik dat er een 101-jarige vrouw hersteld is van haar besmetting. Dat zijn de betere berichten!

Donderdag 02-04

10.34 uur. Ging even de tuin in en de hooikoorts sloeg direct genadeloos toe. Ogen prikten en traanden en ik moest 6 keer achter elkaar niezen.

‘Veel binnenblijven’, zei man monter.

10.47 uur. Ben binnen en zit veilig aan m’n keukentafel. Het zonnetje schijnt en het is een prachtige lentedag. Denk aan de mensen die nu vechten voor hun leven en aan de mensen die vechten voor het leven van een ander. Waarom m’n ogen opeens weer beginnen te prikken begrijp ik niet zo goed. Niet van de hooikoorts in elk geval.