Dagboek van de Rebelse Huisvrouw

Lief dagboek,

Weet je nog dat ik de vorige keer over het Coronavirus schreef dat het allemaal wel niet zo’n vaart zou lopen? Weet je nog dat ik schreef: ‘Vooralsnog houd ik het op massahysterie’? Het was in een totaal ander leven - en in een totaal andere wereld - dat ik die uitspraak deed. Inmiddels zijn we twee weken verder, zijn de scholen, cafés en restaurants dicht, staat ons misschien een totale lockdown te wachten (voor deze crisis had ik nog nooit over een ‘lockdown’ gehoord!), staat de wereld en ons leven op z’n kop en hoe dit verder gaat is afwachten. Iets zinnigs kan ik er niet over zeggen. Elke dag is op dit moment even vreemd en bizar. Neem nu de afgelopen:

…maandag 16-03

Het was vandaag een vreemde en onwerkelijke dag dagboek. Zo raar dat ik me af en toe afvroeg of ik dit alles aan het dromen was. Nederland is dicht. Toch heeft dit alles ook een positieve kant: ik bespeur bij de mensen op straat een gevoel van saamhorigheid. Het doet me denken aan het Suriname van de jaren 80 waar de winkels écht leeg waren en we een avondklok van 20.00 uur tot 4.00 uur hadden. Dagboek: de saamhorigheid was enorm en de avondklok was, hoe gek het ook klinkt, geweldig: het was stukken veiliger op straat en de feesten waren áltijd een succes. Niemand kon immers naar huis, pas de volgende ochtend strompelden we de straat weer op.

21.00 uur. Heb vanavond naar de historische televisietoespraak van onze MP (minister-president) gekeken en echt opbeurend was het niet.

Dinsdag 17-03

Nergens is vitamine C te krijgen, ook niet op internet. Kon ook geen Paracetamol vinden.

20.15 uur. Vriendin M. is erg van slag. ‘In wat voor wereld heb ik mijn kindjes gezet?’ appte ze net dramatisch. Belde haar om haar vermanend toe te spreken. ‘Iedereen zit in deze situatie en we maken er allemaal het beste van’, zei ik streng. ‘Het schiet niet veel op als je jezelf nu gek gaat maken.’

23.17 uur. Met dochter – die nu hier is en voorlopig ook hier blijft – naar ‘A Beautiful Mind’ gekeken. 

‘Het voordeel van het virus is wel dat je nu lekker een tijd thuis bent en we weer veel tijd samen hebben hè lieverd?’ zei ik opgewekt tegen kind.

‘Ja, echt geweldig’, zuchtte kind. Het leek alsof ze zou gaan huilen. 

Woensdag 18-03

12.45 uur. Net boodschappen naar pa gebracht. ‘Als het zo doorgaat lijkt het me een goed idee als je de komende tijd bij ons komt logeren’, zei ik. ‘Misschien moeten we maar even een week of wat in quarantaine.’ Pa zei niet veel. Wat zou moe over deze situatie gezegd hebben? Soms vertel ik in gedachten over dit al maar voordat ik uitgepraat ben valt ze me in de rede. ‘Alles komt goed kindje’, zegt ze glimlachend. ‘Alles komt goed.’ Dat stelt me enorm gerust. Als moe het zegt dan is het zo.

20.30 uur. Songfestival afgelast.

23.10 uur. Ik ben een beetje gaar, ga slapen. Elke avond als ik m’n bed instap denk ik: wat zal morgen weer voor ons in petto hebben? Dagboek, ik schreef het een tijd geleden al, toen mij lieve moe heengegaan was: de mooiste dagen zijn de gewoonste dagen. Laten we hopen dat die gauw weer terugkomen.

Tot over twee weken.

PS

O ja, en wat ik natuurlijk ook niet mag vergeten: hulde aan al die mensen die ervoor proberen te zorgen dat het ‘gewone’ leven door kan gaan. Hulde aan de vakkenvuller, de schoonmaakster, de boer, de politieagent. Hulde aan de mensen die in de zorg werken. Ik heb altijd jullie acties ondersteund als het aankwam op loonsverhoging en ik hoop dat, als deze periode achter ons ligt, jullie een enorme (en dan bedoel ik echt een ENORME) loonsverhoging krijgen. Jullie verdienen het.