Dagboek van de Rebelse Huisvrouw

Lief dagboek,

Vanochtend heb ik de kerstboom opgetuigd. Weer een kerst zonder moe en broer. Een paar jaar geleden zaten we met z’n allen hier aan tafel en huppelde er een klein meisje door de kamer en nu? Nu is er geen huppelend klein meisje meer en vieren moe en broer kerst ergens anders. Wie had dat allemaal ooit kunnen bevroeden. ‘Het loopt altijd heel anders dan je denkt kind,’ was een van de gevleugelde uitspraken van moe. Je had gelijk mam. Zoals altijd.

Zaterdag 07-12

Naar Van der Kloet in Franeker en hazelnootschuimgebakje gegeten. ’s Avonds naar aflevering The Crown gekeken, prachtig.

Zondag 08-12

Las geweldig artikel van Vala van den Boomen over het feit dat de halve wereld zich tegenwoordig gekwetst voelt. Het is waar dagboek: tegenwoordig mag je bijna niets meer zeggen want er is altijd wel iemand die zich ‘gekwetst’ voelt. Heeft iemand een mening die haaks staat op de jouwe? Je voelt je ‘gekwetst’. Onbegrijpelijk.

‘Er zijn nou eenmaal legio volksstammen die zich in de slachtofferrol wentelen,’ zei vriendin M. met wie ik het artikel besprak. ‘Een groot deel van de mensheid manipuleert en een groot deel van de mensheid is vatbaar voor het gemanipuleer dus tja. De een doet en de ander laat toe zullen we maar zeggen.’

Het Liedje van de Week (en misschien ook van de volgende week, zó mooi vind ik het) is ‘Funny How Love Can Be’ van The Ivy League. Als het eenmaal in je hoofd zit blijft het er wel even.

Maandag 09-12

O joy, o glory, dit is een grandioze dag: het dreigingsniveau voor aanslagen in Nederland is gedaald van niveau 4 naar niveau 3. Goed nieuws dus. Feitelijk kun je zeggen dat er eigenlijk niets meer aan de hand is. He-le-maal niets. 

Dinsdag 10-12

Vriendin M. is verbijsterd. ‘Ik zag bij Albert Heijn rode bieten in dunne plakjes,’ hijgde ze (ze had net een rondje hardgelopen, doet ze tegenwoordig). ‘Het zag eruit als carpaccio, op zich was het wel lollig. Weet je wat een pakjes kost waarin ongeveer één ons zit?’

‘Vijftien euro?’ AH kennende weten ze wel raad met de prijzen.

‘Nee mens.’ M. wierp me een geïrriteerde blik toe. ‘Meer dan 2 euro. Voor een pakje met daarin wat flinterdunne plakjes rode bietjes mogen we meer dan 2 euro betalen. Een kilo dun gesneden rode bieten kost dus meer dan 20 euro.’

Woensdag 11-12

Met man en pa naar De Chinese Muur, hebben we lang niet gegeten, was ook lekker. ‘Volg jij dat over prins Andrew pap?’ vroeg ik, alweer glunderend bij de gedachte aan de nu ongetwijfeld Paniekerige Prins. Pa haalde z’n schouders op. ‘Ja, over de Engelse prins durven ze wel te schrijven maar over Bernhard zwegen ze, ondanks het feit dat iedereen wist dat hij er een rits minnaressen op nahield.’

‘Nou’, zei man, ‘als Bernhard nu geleefd had dan zou het er voor hem wel eens heel anders uit kunnen zien.’

Ik heb ernstig m’n twijfels dagboek. 

Donderdag 13-12

Ik ga in het nieuwe jaar toch eens wat minder nieuws volgen denk ik, ik word er niet vrolijk van. Elke dag is er wel wat. We hebben natuurlijk Het Schandaal waarbij de Belastingdienst doelbewust duizenden en duizenden mensen de financiële afgrond ingeduwd heeft. We hebben De Wachtgeldregeling, waarbij Klaas Dijkhoff zomaar 37.000 euro per jaar erbij kreeg, bovenop zijn salaris als Kamerlid, en gisteren (of was het eergisteren?) was er het nieuws dat ene mevrouw Diks van Groen Links ten onrechte maar liefst de maximale verblijfskostenvergoeding van 46.000 euro (24.000 euro per jaar) ontving. Het lijkt me heerlijk om dit allemaal niet te weten. En de conclusie van dit laatste, toch wel trieste verhaal? Geld stinkt niet. Dat vinden ze zelfs bij Groen Links. Ach ja. Ik had het kunnen weten.