Dagboek van de Rebelse Huisvrouw

Vrijdag 10-10

Lief dagboek,

Vorige week vertelde ik al dat tante zo ziek was en vrijdag is ze overleden. Over tante kan ik boekdelen schrijven want o, wat heb ik ongelooflijk gelachen met dat mensje. Ze kon op een bepaalde manier ‘o ja hè?’  zeggen en áls ze dat deed wisten wij, de intimi, dat ze degeen die aan het woord was vet in de zeik nam. Mijn tante had een lichaam waar ze al bijna 90 jaar in rondliep maar de geest van een jonge vrouw; ondanks de klappen die het leven ook aan haar uitdeelde bleef ze fier overeind. Nu zijn alle drie zusjes er niet meer dagboek. In de afgelopen 7 jaar zijn er zes dierbaren overleden. Nog maar kort geleden had moe een volle huiskamer als ze haar verjaardag vierde - nu moet ik het doen met een holle echo uit het verleden. Het wordt stil aan deze kant.

Zaterdag 11-10

Pa is behoorlijk verkouden. Maakte speciaal voor hem pindasoep en bracht dat ’s avonds naar hem toe in Harlinga. De klaverjasdames zwaaiden me tegemoet toen ik aan kwam lopen en ik glimlachte om de vrolijke gezichten. Ik zie me op een dag beslist in Harlinga wonen met mijn vriendinnen.

Zondag 12-10

Vandaag… eeehh… tja. Ik weet het niet meer. Regende het?

Liedje van de Week is trouwens Jai Jai Sarnaam van Opo. Dat liedje is een en al jeugdsentiment en als ik het draai ben ik in één klap weer dat kleine meisje van toen.

Maandag 13-10

De Plus heeft Baileys in de aanbieding voor 10 euro! Nu heb ik spijt dat ik maar 1 fles gekocht heb. Morgen haal ik de rest van de voorraad. Volgende week om deze tijd zit ik trouwens weer in Ljubljana dagboek. Ik zei laatst tegen jeugdvriendin L.: ‘Ik zou best wel eens weer naar Ljubljana willen.’

‘Dan gaan we toch?’ zei L.

‘Dat kan niet, want we gaan begin november al naar Malaga’, zei ik. ‘In het leven kan een mens niet alles hebben.’

L. was even stil. ‘Waarom niet?’ zei ze uiteindelijk. 

Dinsdag 15-10

M’n kumba tei (navelstreng) ligt in Suriname. Hoe ouder ik word hoe meer ik me daarvan bewust ben. Regelmatig denk ik aan de eerste 20 jaar van mijn leven toen ik nog in Suriname woonde, een Suriname dat niet meer bestaat. Wat ik vreemd vond toen ik net in Nederland woonde was dat de mensen hier het nauwelijks vatten als ik vertelde dat ik daar vandaan kwam: ‘Een blanke Surinamer??? Dat kan toch niet? Daar hebben we nog nooit van gehoord.’ Gisteren dacht ik aan het huis van mijn grootouders in Paramaribo. Ik dacht aan de mannen die zaten te Troefcallen (kaartspel) en aan de vrouwen die op de veranda zaten of in de keuken bezig waren terwijl wij, de kinderen, met elkaar op het erf speelden en… Jezus. Waarom schrijf ik dit eigenlijk allemaal op? Komt het door de Baileys??

Woensdag 16-10

Vanmiddag even naar nichtje T. die nu ook in Friesland woont. Gezellig dat ze zo dichtbij woont! Ik had vandaag, om man te verwennen, ook eens speciaal voor hem gekookt: rode kool met gehaktballen en gekookte aardappelen. Zelf at ik gegrilde groente met humus.

‘Geweldig hè, de acties van de boeren?’ zei ik toen we aan tafel zaten. ‘Ik mag dat wel. Alles wat riekt naar Opstand & Verzet steun ik.’

Man keek me over zijn bord eten met gefronste wenkbrauwen aan. ‘Is het ook mogelijk voor je om af en toe een enigszins genuanceerde mening te hebben?’ wilde hij weten.

Ik grijnsde en nam een hapje humus.

Donderdag 17-10

10.20 uur. Moet nu eigenlijk een leuk eind bedenken voor dit stukje maar dat lukt even niet.

12.36 uur. Heb nog steeds geen leuk eind.

14.58 uur. Moet het echt leuk zijn?

16.10 uur. Is een laatste groet ook goed? Dan doe ik dat: dag lieve tante Miep. Ik ben blij dat ik je gekend heb. Dat ik getuige mocht zijn van je enorme veerkracht en van je ijzersterke humor en levenslust. Dag mensje. Tot ziens. Doe je de groeten aan mama, Walter, Caesar, Tony en Michel?

Heel veel liefs en, zoals je altijd zei: een hele dikke tuut. Daag!