Nieuws

Dagboek van de Rebelse Huisvrouw

Zaterdag 05-10

Het was weer een prachtige dag vandaag dagboek, echt zo’n dag waarop dat liedje ‘Try to remember’ van Nana Mouskouri de hele dag in je hoofd zit. Naar stadje toe, boodschappen gedaan en ook even naar Franeker.

We zijn trouwens al maanden bezig om het rijbewijs van pa te verlengen maar het ziet ernaar uit dat hij binnenkort niet mag rijden, dankzij het gestuntel bij het CBR met hun lange wachttijden en grote vertragingen. Onbegrijpelijk dat een overheidsinstantie zo aan het klungelen is.

Zondag 06-10

Op familiebezoek in Haarlem, was erg gezellig. Ging naar huis met boek dat ik mocht lenen: ‘Sonja’, een boek dat uitgegeven is ergens in de jaren 30 van de vorige eeuw. Ik houd wel van die boeken waarin te lezen is hoe de hele familie zich ‘des avonds rondom de kachel schaart waarbij het eenige dat men kon hooren het getik van moeders breipennen was’.

Het Liedje van de Week is ‘I Go To Pieces’ van Peter & Gordon. Het zit al dagenlang in m’n hoofd, samen met Nana. Meestal wisselen ze elkaar af maar soms hoor ik ze tegelijk, erg vermoeiend.

Maandag 07-10

Grote ‘klimaatblokkade’ in Amsterdam. ‘Mooi hè, dat de Stadhouderskade in Amsterdam wordt geblokkeerd voor een beter milieu?’ zei ik tegen man toen we aan de koffie zaten. ‘Misschien dat het klimaatprobleem op deze manier aan het eind van de dag opgelost is.’ Dat laatste zei ik natuurlijk enigszins cynisch.

Man kinkte opgewekt. ‘Dat zou mooi zijn.’

‘Ik neem aan dat de blokkeerders nu ook hun DNA moeten afstaan, net als de blokkeerfriezen?’ vroeg ik maar die kans is klein volgens man.

19.48 uur. De broer en zus van moe liggen beiden in het ziekenhuis (nee, niet in hetzelfde ziekenhuis) maar vooral met tante gaat het heel slecht. Ik vind het een verschrikkelijk idee als tante er ook niet meer zou zijn. Ze is zo’n directe schakel met moe dat ik, als ik haar belde, toch een heel klein beetje het idee had dat ik ook met moe babbelde. Niet echt natuurlijk, maar je snapt wel wat ik bedoel. Nu kan ik tante niet eens bellen want ze is niet in staat om te praten. Mijn arme, lieve tante. Wat is het leven soms toch...

Dinsdag 08-10

‘Wreed’ zei vriendin M. We hadden het over onze gezamenlijke vriendin G. die haar scheiding nog steeds niet te boven is. G. droomt bijna elke nacht over haar ex en fantaseert bijna van seconde tot seconde dat hij bij haar aanbelt, een knieval maakt, haar een enorm bos bloemen aanbiedt en huilend zijn spijt betuigt.

‘Dat is toch wreed?’ zei M. ‘Dat je jezelf dat aandoet?’

‘Vrouwen’ zei de man van vriendin M. die net binnenkwam en een stuk van het gesprek opgevangen had.

23.20 uur. Net naar de Rijdende Rechter gekeken, ging over een uit de hand gelopen burenruzie in Bitgum. Van ‘Mienskip’ waar buurman Johan het wel eens over heeft hebben ze daar duidelijk niet gehoord.

‘Gek, dat wij mensen zoveel emotie hebben hè?’ zei ik tegen man. ‘En dat al die emotie gestuurd wordt vanuit de hersenen. En wat zijn die hersenen nou eigenlijk? Heel sec bekeken een hoopje blubber, meer niet.’

Woensdag 09-10

12.20 uur. Nichtje T. vertelde de afgelopen zaterdag dat ze wel eens last van een hormonaal dipje heeft maar haar man W. keek verbijsterd bij het woord ‘dipje’.

‘Dipje? Zeg maar gerust: een enorme kloof. Hoezo dipje? Een metersdiep ravijn noem ik het.’

Donderdag 10-10

11.10 uur. Vriendin M. had het laatst ook over Harry en Meghan en hun gevecht met de Britse pers. ‘Als ze geen aandacht willen doen ze toch troonsafstand? Ze kunnen zó de anonimiteit induiken maar dát willen ze niet. Ze slokken miljoenen per jaar op en maar janken. Gelukkig is de tijd voorbij dat je voor majesteitschennis onthoofd wordt anders hadden ze dat direct laten doen.’

Vraag me inderdaad af waarom er zo weinig troonsafstand wordt gedaan. Ik hoor zo vaak dat hun taak zo zwaar is maar afstand doen: ho maar.

15.18 uur. Ik ga het CBR eens bellen, kijken of het iets uithaalt. Je weet tenslotte maar nooit.

|Doorsturen

Buienradar



Agenda