Nieuws

Dagboek van de Rebelse Huisvrouw

Zaterdag 14 april

Lief dagboek,

Ik krijg een steeds onbehaaglijker gevoel over de vrede in de wereld en mijn gesprekken met vriend P. (de filosoof) maken me er niet geruster op. Hij beweert bij hoog en laag dat er ‘doelbewust een wereldoorlog gecreëerd wordt omdat er zoveel landen, bedrijven en Grote Leiders gebaat zijn bij een goede wereldoorlog. Het zal de economie een enorme boost geven’. Vanavond zei hij dat hij ‘zeker weet dat de Leiders vaak handenwrijvend aanschuiven bij hun decadente banketjes om hierop te klinken’.

‘Zou P. wel goed bij zijn hoofd zijn?’ vroeg man zich later af, eenmaal op weg naar huis.

‘Ik vind het niet onaannemelijk klinken hoor’, antwoordde ik. Man bekeek me meewarig aan.

 

19.20 uur. Ben de logeerkamer in orde aan het maken. Morgen komt pa logeren, gezellig.

 

Zondag 15-04

Het blijft raar om pa alleen uit de auto te zien stappen dagboek. Denk je dat het ooit went? Het is zo… zo onecht allemaal. Nog steeds.

 

Maandag 16-04

De Grote Leiders die we hebben zijn toch wel een cadeautje dagboek. Neem nu de waarnemend burgemeester Van Aartsen van Amsterdam. Er is een enorm grote groep illegale, uitgeprocedeerde asielzoekers die doodleuk besloot woningen te kraken en wat doet dit cadeautje? He-le-maal niets.

Sterker nog, stiekem vindt hij dat het de schuld is van de huiseigenaar want: ‘De panden stonden leeg toen die gekraakt werden, er volgde pas laat aangifte.’ God nog aan toe.

 

Dinsdag 17-04

Vriendin M. nodigde ons uit om te komen eten. Kregen het – hoe kan het ook anders – natuurlijk over de politiek.

‘Eén ding weet ik in elk geval’, zei man van M. ‘We worden constant in de zeik genomen.’

‘Oud nieuws’, gaapte M.

Man van M. stak zijn hand de lucht in om M. tot stilte te manen. ‘Laatst realiseerde ik me bijvoorbeeld het volgende: Nederland was vijftig jaar geleden volgens de Club op het Pluche ZO vol dat we moesten emigreren naar Canada, Nieuw Zeeland en Australië. De overheid stimuleerde de emigratie enorm. Het gekke is: er woonden toen nog niet eens 8 miljoen mensen in dit land. Begrijp je waarom ik denk dat we constant in de zeik genomen worden?’

Begrijp het volkomen dagboek. Het is inderdaad een beetje vreemd.

 

Woensdag 18-04

Had kleine aanvaring met man toen hij met een gratis Schnitte van Poiesz thuiskwam. ‘Die kon ik niet laten liggen’, joelde hij opgetogen.

‘We hadden afgesproken dat je wat aan dat buikje zou doen’, mopperde ik. ‘Wat heeft het voor zin om ’s ochtends havermout te eten als je een uur later een halve slagroomtaart naar binnen werkt?’

‘Ik laat mij deze taart niet ontnemen’, grijnsde man, genietend van de eerste hap.

‘Om MIJ alleen al zou je best moeten doen om gezond te blijven’, jengelde ik maar man gaf geen kik en nam nog een hapje.

Ik bekeek het tafereel hoofdschuddend. ‘Als het misgaat met je gezondheid dankzij je gesnoep weet ik één ding: op je kaart zet ik geen mooie, liefdevolle spreuk. Ik zet erop:

‘Ik vond het leven niks meer waard

Daarom koos ik voor de taart’.’

 

Man verorberde vergenoegd het laatste stuk.

 

Donderdag 19-04

Ben nu met pa en man naar Wild Wild Country op Netflix (ze hadden het Netvlies moeten noemen) aan het kijken en realiseer me waar het mis begon te gaan met dat Utopia van toen: een groep Christelijke mensen werd bang van een groep mensen die een man van vlees en bloed aanbad maar hetzelfde groepje Christelijke mensen vond het heel normaal om een ONTZICHTBARE man hoog in de hemel te aanbidden. Zo formulier ik het – in grove lijnen – wel goed denk ik.

Juist ja. Ik weet genoeg. Meer dan genoeg.

|Doorsturen

Buienradar



Agenda