Dagboek van de Rebelse Huisvrouw

Vrijdag 25-01

Lief dagboek,

08.10 uur. Zit op ijskoud metalen bankje op station en kijk vol afgrijzen naar jongeman die net flink rochelde en vervolgens stevige fluim op het perron deponeerde. Dit is zo stuitend asociaal en smerig en... Heb hier geen woorden voor. Zou extreem hoge boete op moeten staan. Een tijdje geleden zei ik nog dat we ten onder zouden gaan aan stompzinnigheid maar hierbij corrigeer ik mezelf: we gaan ten onder aan platvloersheid.

Zaterdag 26-01

13.40 uur. Het is een grijze dag – precies hetzelfde weer was het vandaag één jaar geleden toen mijn lieve moe er ’s ochtends nog was en ’s avonds, om 23.20 uur, niet meer. De hele dag voel ik de tranen al branden en is mijn keel vreemd dik. Zojuist ging ik naar de kerk op de Zuiderhaven om een kaars te branden. Daar stond ik dan, ik, ongelovige, terwijl ik met brandende ogen opkeek naar Moeder Maria die welwillend naar me glimlachte. Ik keek naar het altaar waar moe ooit voor stond toen ze met pa trouwde en ik dacht: waarom gaat alles voorbij? En als alles er is, waarom denken we toch dat het normaal is?

16.25 uur. Ik moet eigenlijk alvast mijn koffer pakken voor morgen maar kan me er op de een of andere manier niet toe zetten.

00.23 uur. Ik ga naar bed. Koffer pak ik morgenochtend wel.

Zondag 27-01

23.10 uur. Ben in Malaga nu! Het blijft een wonder dat je ’s ochtends nog in je eigen huis bent en ’s avonds opeens een paar duizend kilometer verderop in een heel ander land. ‘Hoe was de vlucht?’ appte vriendin M. zojuist met enig leedvermaak. Ze weet dat ik geen held ben in het vliegtuig. Nou dagboek, de vlucht was - voor mij althans - een complete hel. We hadden turbulentie van hier tot Tokio en zelfs het cabinepersoneel mocht niet meer met karretjes rondlopen, dan weet je het wel. Ik zie het er nog eens van komen dat ik een hartstilstand in het vliegtuig krijg vanwege de turbulentie. Er keken trouwens meerdere mensen benauwd dus het lag niet alleen aan mij.

Maandag 28-01

Hebben 12 kilometer gelopen en de kathedraal bezocht die verbijsterend mooi is. Geluncht bij Pimpi, erg leuke bodega. Raakten in gesprek met Belgisch echtpaar waarvan de man oprecht geloofde dat er in Nederland veel minder werklozen waren dan in België.

‘We hebben in Nederland zeer veel werkelozen’, hielp ik hem direct uit de droom. ‘Alleen is de definitie aangepast, dat komt het Glorieuze Kabinet iets beter uit.’

Vriendin L. zuchtte theatraal.

Dinsdag 29-01

Volgens de stappenteller hebben we 14.73 kilometer gelopen. Vandaag hebben we het Carmen Thyssen museum bezocht, was prachtig. Wat een talent hebben sommige mensen toch. Ook hebben we uren in het zonnetje gezeten en ’s avonds gegeten bij Los Gatos, was niet spectaculair. Dat lag niet aan het feit dat ik vier glazen bier over me heen kreeg toen ik mijn arm omhoog stak en niet doorhad dat er een ober achter me liep met een vol dienblad. Het was een ongelukje dagboek, en ik glimlachte dapper mee terwijl de tranen bij vriendin L. over de wangen liepen. Niet alleen bij vriendin L. - feitelijk bescheurde het hele restaurant zich.

Woensdag 30-01

Vandaag weer paar prachtige kerken gezien, 12.65 kilometer gelopen, naar het Picasso museum toe en de architectuur bewonderd.

‘Waarom konden ze toen wel zo bouwen en nu niet?’ vroeg vriendin L. zich af.

Wilde iets bedenken waarin de grootsheid van de huidige menselijke geest triomfeert maar kon niets bedenken.

Donderdag 31-01

Nog een paar daagjes dagboek, en dan zit Malaga er weer op. Ik sta maar niet te lang stil bij de komende vliegreis want... nee, ik wil er gewoon niet aan denken.

‘Je blijft een stumper hè?’ zei vriendin L. vol minachting toen ik vroeg of we misschien met de trein terug konden. Daar heb ik dus ook niks aan.

Ga nu dus denken aan mooie spirituele uitspraken waar ik graag mensen mee om de oren sla, spreuken zoals ‘go with the flow’ of ‘het gaat toch allemaal wel zoals het gaan moet’. Wat er ook gebeurt, wil namelijk beslist geen stumper zijn.