Dagboek van de Rebelse Huisvrouw

Vrijdag 09-11

Lief dagboek,

Bij het Liedje van de Week is vriendin L. ook betrokken omdat we dat liedje heel vroeger, zo’n 100 jaar geleden, in een ander land en in een totaal andere wereld wel 1000 keer samen hebben zongen: Feelin’ Groovy van Simon & Garfunkel. Belde vriendin L. dan ook direct op. ‘Je moet raden wel liedje ik in m'n hoofd heb’, zei ik.

L. zuchtte. ‘Word je zo langzamerhand niet te oud voor dit spelletje?’ (Dat raden deden we al toen we 9 jaar waren).

‘Raad nou maar’, drong ik aan. Natuurlijk raadde ze het niet maar toen ik het vertelde was ze direct enthousiast. ‘Volgens mij treden Simon & Garfunkel binnenkort op in het Concertgebouw’, zei ze. ‘Zullen we erheen?’ L. gaat nu dus achter de kaartjes aan – leuk!!!

Zaterdag 10-11

Oom H. en buuf Annie (zijn vriendin) kwamen even langs. Stond in de keuken, zette koffie en oom H. en man hadden het over de Sinterklaasdiscussie. ‘De politiek kijkt likkebaardend en handenwrijvend toe’, volgens oom H. ‘In Den Haag zijn ze nou eenmaal enorm gebaat bij maatschappelijke onrust. Dat leidt lekker de aandacht van de afbraak af.’

‘Welke afbraak?’ vroeg ik terwijl ik de koekjes pakte en op het dienblad zette.

‘De afbraak van de samenleving natuurlijk.’ Oom H. zei het op een toon alsof hij verbaasd was dat ik dat zelf niet kon invullen.

Maandag 12-11

Ben in Amsterdam, logeer sinds gisteren bij vriendin L., en wéér viel het me op: waar we ook gingen zitten, iedereen in de bediening sprak Engels. Als ik Nederlands sprak werd ik verwilderd bekeken en nauwelijks verstaan. Is dat niet wat vreemd dagboek?

’s Avonds installeerden L. en ik ons op de bank met een fles Baileys en keken naar Midsomer Murders. Was gezellig.

Dinsdag 13-11

Over de Cuyp geslenterd en bloedworst gegeten. Er gaat niks boven Surinaamse bloedworst. Tafeltje verderop zaten groepje mensen. ‘Wanneer ik mijn vriendin écht kwaad kan maken?’ zei een van de mannen in de groep terwijl hij zijn ogen liet rusten op een vrouw tegenover hem. Hij streek nadenkend over zijn kin. ‘Eigenlijk heel simpel: ik hoef alleen maar ‘kalm’ te zeggen als ze geïrriteerd is of zo. ‘Ik BEN kalm’ gilt ze dan en…’ Kon de rest niet verstaan maar iedereen moest lachen.

Woensdag 14-11

Naar huis. Heerlijk om weer in Harlingen te zijn. Ik denk niet dat ik nog in Amsterdam zou willen wonen dagboek, hoe leuk ik het er ook vind.

Wat heb ik trouwens geleerd deze week: dat je 150 calorieën verbrandt door met je hoofd tegen de muur te bonken EN dat het verboden is om in Florida je kind te verkopen. Moet ik morgen aan vriendin M. vertellen want ze is niet tevreden over haar weegschaal. Wel over haar kinderen.

Donderdag 15-11

Dit is echt vreselijk dagboek. Dit is echt zo verschrikkelijk, zo ontzettend, zo, zo… Enfin, laat me bij het begin beginnen. Vriendin L. had inmiddels kaartjes gekocht voor Simon & Garfunkel en zojuist stuurde ze een kopie. Ik dacht eerst dat ze een geintje uit wilde halen en het bedrag erop veranderd had maar ik weet dat L. dat niet kan dus ik begon nattigheid te voelen. Belde haar direct op. ‘Vind je 406 euro niet wat veel voor 2 kaartjes?’ vroeg ik. Dat vond L. eigenlijk ook wel. Ze bleek ze gekocht te hebben bij een bureau dat tickets opkoopt en tegen woekerprijzen doorverkoopt maar dat is niet alles dagboek: toen we zojuist op de site van het Concertgebouw keken hoe duur de kaartjes bij hen waren zagen we dat het niet om de échte Simon & Garfunkel ging maar om de Simon & Garfunkel Revival Band – een band die hun liedjes NASPEELT.

‘Tja’, zei L.

‘Tja’, zei ik.

Op een dag gaan we hier weer heel hard om lachen. Hoop ik.