Dagboek van de Rebelse Huisvrouw

Woensdag 15-08

Lief dagboek,

Het is woensdagavond 20.17 uur en terwijl ik dit schrijf geniet ik van de grijze lucht en de wind die door het open raam zachtjes naar binnenwaait. De afgelopen nacht ben ik thuisgekomen. Weet je nog dat ik vorige week schreef dat ik zo tegen de terugvlucht opzag? Nou, dat was nergens voor nodig want die ging prima. Ik had eigenlijk ook geen zin om me er erg druk om te maken, dat vond ik ook weer zo zonde, dus opgewekt stapte ik het vliegtuig in en liet de afgelopen week in gedachten de revue passeren.

Wat kan ik vertellen over Lissabon?

Dat het een oude, vervallen stad is. Zelden heb ik zoveel vergane glorie bij elkaar gezien. Zonde, want je ziet dat het ooit een prachtige stad geweest moet zijn maar nu spatte de armoede er vanaf. Toch heb ik er beslist geen spijt van; het was leuk om gezien te hebben, de bevolking is bijzonder vriendelijk, we hebben heel wat geleerd en vooral: veel gewandeld, zoals op:

Donderdag 09-08

Volgens de stappenteller hebben we vandaag 18.7 km gelopen. Alsof het niks is. Vandaag naar Sintra gegaan en het werkelijk schitterende Quinta da Regaleira bezocht, een magisch landgoed met een prachtig paleis. Zo vaak in dit soort situaties wil ik me eigenlijk verstoppen zodat ik na sluitingstijd pas écht kan genieten; nu moest ik de sfeer in me opnemen met honderden anderen om me heen en dat maakt het dan toch net wat minder magisch. Jammer genoeg hadden we geen tijd meer voor Palácio da Pena, gaan we een van deze dagen nog doen.

Vrijdag 10-09

Met tram 15 naar Belém en met verbijstering gekeken naar het klooster, de Mosteiro dos Jerónimos. Zeldzaam mooi dagboek. Als ik in die tijd had geleefd was ik alleen al vanwege het klooster waarschijnlijk non geworden. Daarna gelopen (en dat was een opgave want: zeer warm) naar de Torre de Belém en daarna ongelooflijk lekker gegeten bij een restaurant met een grappige naam: Pao Pao Queijo Queijo. Nu gaan we slapen. Volgens de stappenteller hebben we 17.2 km gelopen. Wat zal m’n conditie goed worden.

Zaterdag 11-08

Vriendin G. belde via Whatsapp. Ze blijft het maar moeilijk houden met de scheiding. ‘We waren al jaren ongelukkig maar dat hadden we kunnen overwinnen’, zei ze op een gegeven moment.

‘Ben je wel goed bij je hoofd?’ vroeg ik.

G. was even stil. ‘Denk je dat het nog goed komt tussen ons?’ vroeg ze uiteindelijk.

Ik deed m’n best om kalm te blijven dagboek, maar deze idioterie was een grote aanslag op mijn geduld.

Naar Cascais met de trein en op het strand gelegen. Eerlijk is eerlijk: het strand van Terschelling is miljoenen malen mooier. 11 km gelopen vandaag.

Maandag 13-08

Wat een dag. Weer naar Sintra, wilden het Palácio da Pena nog zien. De rit erheen met de trein duurde 40 minuten, dat wisten we van tevoren. Wat we niet wisten was dat we, eenmaal in Sintra, meer dan een uur in een lange rij moesten staan om met de bus naar het paleis te gaan. Dat deden we want ja, je bent niet voor niks naar Sintra gegaan natuurlijk. Wat we ook niet wisten was dat we, eenmaal bij het paleis aangekomen, meer dan een uur in de rij moesten staan voor een kaartje. Wat we vervolgens al helemaal NIET wisten was dat we bij het loket te horen zouden krijgen: ‘De wachttijd voor het bezichtigen van het paleis is anderhalf uur – u kunt beter alleen de tuin bekijken.”

Knarsetandend strompelden we wat rond in die tuin maar erg vrolijk waren we niet meer. Op de een of andere manier voelde ik me toch erg in de maling genomen dagboek. Ik zou zeggen: ga vooral NIET naar Palácio da Pena. Het heeft geen enkele zin.

Woensdag 15-05

Nu ga ik naar bed dagboek. Het was een lange dag en ik ben nog een beetje gaar. Ik heb veel geleerd de afgelopen dagen maar een van de belangrijkste dingen die ik geleerd heb is: op vakantie gaan is leuk maar thuiskomen is minstens zo leuk. Ik ga dus gauw weer met vakantie. Sla ik twee vliegen in één klap. Ideaal.