Nieuws

Dagboek van de Rebelse Huisvrouw

Vrijdag 29-06

Lief dagboek,

Ik had een heel gekke droom de afgelopen nacht – ik reed in een ouderwetsche auto in de buurt van Schiphol en naast me zat een meisje waar ik ooit mee op school gezeten had. ‘Kijk’ zei ze terwijl ze op Schiphol wees. ‘Wat is het vliegveld nog klein hè? Dat zal in de toekomst wel veranderen.’ Uit deze opmerking en uit het kleine Schiphol kon ik concluderen dat de droom zich in een ver verleden afspeelde maar het irritante was: de rest van de dag heb ik aan haar naam lopen denken en ik kwam er maar niet op. Ik zie haar gezicht zó voor me maar de naam ben ik kwijt. Raar.

 

Volgens vriendin L. (die in Amsterdam woont) glijdt die stad nu definitief de afgrond in. ‘Wat een geluk dat jullie vertrokken zijn’, mompelde ze mistroostig. Dit zei ze natuurlijk naar aanleiding van de benoeming van Femke Halsema als burgemeester. ‘Maak je niet zo druk kind’, troostte is haar. ‘Je weet allang dat de vriendjespolitiek in dit land hoogtij viert.’ Toch vindt L. het niet juist. ‘Het is niet democratisch’, sputterde ze tegen maar ik gaapte. Van dit soort (on)democratische wantoestanden kijk ik allang niet meer op.

 

Maandag 02-07

23.34 uur. Vraag: waarom zit je haar pas echt goed tegen de tijd dat je naar bed gaat?

 

Dinsdag 03-07

Dochter is terug uit Ljubljana! Haalden haar van Schiphol en gingen expres een anderhalf uur eerder van huis. De kans dat je op de Afsluitdijk urenlang voor een defecte sluis staat is immers levensgroot maar ik kan niet anders zeggen: wonder boven wonder ging het goed dit keer. Gezellig nu kind er weer is hoewel ik Ljubljana zó leuk vind dat ik stiekem hoopte dat ze een leuke Sloveen aan de haak zou slaan en er misschien wel zou willen blijven wonen en… Enfin, wat niet is kan nog komen.

 

Werd vanmiddag opeens weer wat verdrietig, zomaar, vanuit het niets. Man en ik zaten op het terras en kregen het even over de Ardennen, waar moe altijd zo enorm genoot, en opeens rolden de tranen over m’n wangen bij de prachtige herinneringen. ‘Wat doet die nieuwe Lavatera het goed’, wees ik naar de tuin om man af te leiden. Niet dat hij niet mocht zien dat ik verdrietig was maar omdat ik zelf niet verdrietig wilde zijn. Ik wilde genieten van de tuin, de zon en het moment. Toch was ik daarna nog wel een tijdje van slag. Ach ja…

 

Woensdag 04-07

Weer de hele dag wind. In de tuin zitten is onmogelijk want je waait aan alle kanten weg. Morgen ga ik de hele dag in de auto zitten. Met bijna dichte ramen. Dan zit ik én in de zon én uit de wind. Ik verheug me er nu al op.

 

Ik zag vandaag een vrouw op de fiets. Achterop zat een peutertje in een stoeltje en op haar buik, in een draagzak, hing een klein kindje. Je zou zeggen: met twee van die ukkies ben je extreem voorzichtig maar nee, niet deze mevrouw. Ze was doodgemoedereerd aan het appen en keek nauwelijks op of om. Ik heb haar met verbijstering nagekeken. Eigenlijk wilde ik roepen: ‘Zal ik ze maar adopteren? Dan kun jij lekker appen’ maar ja: dat zou ook weer wat viswijverig staan hè. Dus zei ik niks en bleef kijken tot ze uit het zicht verdween.

 

Donderdag 05-07

Dagboek: ik heb 20 jaar in de tropen gewoond, in een land waar het bijna permanent 30 graden was maar waar niémand het in z’n hoofd zou halen om op blote voeten op straat te lopen. Ik blijf me dan ook eindeloos verbazen over hoe het er hier soms aan toe gaat – als het eventjes mooi weer is zie je hordes mensen op blote voeten over de meest smerige vloeren en straten schuifelen. Kan iemand me uitleggen wat hier de toegevoegde waarde van is? Ik snap het niet en ik zal het nooit snappen. Het zal wel aan mij liggen denk ik. En hoe mijn oude klasgenootje heette weet ik ook nog steeds niet.

|Doorsturen

Buienradar



Agenda