Dagboek van de Rebelse Huisvrouw

Hallo lief dagboek,

Eigenlijk heb ik niet zoveel tijd om te schrijven want ik heb het wat druk; ik ben met 4 websites bezig en daarnaast heb ik ook nog allerlei andere dingen te doen. Het huishouden bijvoorbeeld, en…tja, het huishouden in elk geval. Over de afgelopen twee weken is er natuurlijk weer zoveel te schrijven dat ik gewoon niet weet waar ik moet beginnen. Misschien moet ik dus maar gewoon ergens beginnen, dan gaat de rest vanzelf:

Vrijdag 1 juli

Oom H. en buuf Annie kwamen op bezoek. ‘Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat ouderen bewust door de overheid het graf in getreiterd worden’, zei oom H. Hij zei het kalm en dat klonk eigenlijk nog vele malen beangstigender dan wanneer hij, zoals meestal, schuimbekte. ‘De pensioenroof staat natuurlijk met stip bovenaan, maar ook de sluiting van de bejaardentehuizen, de dwang om het digitale pad te bewandelen, die doorlopende campagne op tv en radio waarin geroepen wordt ‘dat de zorgkosten onbetaalbaar worden omdat ouderen langer leven’ - ik zie het somber in moet ik zeggen.’

‘Dit is Nederland’, zei ik. ‘Welkom in 2022.’

Daarna zwegen we bedrukt.

Zaterdag 2 juli

Naar familiefeest, weer heel wat familieleden leren kennen. Surinaamse oma had 2 broers die beiden 14, 15 kinderen hadden en die kinderen hebben allen ook weer iets van 10 kinderen dus het is altijd weer een verrassing wie je nu weer ontmoet. Feest was geweldig.

Zondag 3 juli

Falafel in stukjes krokant gebakken en in een kommetje gedaan met kikkererwten en wat gemengde salade. Eroverheen Kewpie sesame dressing en klaar. Was erg lekker.

Dinsdag 5 juli

Man zat achter de computer en riep me.

‘Wat vind je van deze auto?’ Hij wees naar het scherm.

‘De kleur is niet goed’ antwoordde ik beslist.

Man keek niet-begrijpend. ‘De kleur…’

‘Precies. De kleur past niet bij het huis.’

Man zuchtte, haalde schouders op en scrolde verder.

Vrijdag 8 juli

Jarig. Weer een jaar ouder. ‘Weer een dag minder te leven’, zei man van vriendin M. somber toen hij me feliciteerde hoewel hij het zo plechtig zei dat het eerder als condoleren klonk.

Ga verder niet veel doen, wil alleen maar tuinfeest geven als het écht mooi weer is.

Zaterdag 9 juli

Dochter van Schiphol gehaald, ze komt de zomer naar Nederland en wil daarna weer naar Spanje om te kijken of ze daar een baan kan vinden.

‘Ik hoop dat het haar lukt’, zei vriendin M. met een zorgelijke blik op haar twee kindjes. ‘Nederland wordt er niet leuker op. Nu is er overal natuurlijk wel wat, maar er is in elk geval geen overheid die het land met bevolking en al bewust de afgrond induwt. En er is zon.’

‘En er is zon’, beaamde ik.

Het was trouwens heel stil op Schiphol, en dat op zaterdagmiddag.

Zondag 10 juli

10.23 uur. Zouden er mensen zijn die wel eens aan niéts denken? En wat is dat niets dan? Want zelfs niets is iets.

Maandag 11 juli

Er stonden 2 kleine meisjes voor de deur. ‘Heeft u wel gehoord van de Oekraïense?’ vroeg een van de meisjes. Het bleek dat de meisjes de hele buurt wilden waarschuwen voor de gruwelen die ons nog te wachten stonden. De paniek spatte uit de oogjes, zo sneu. ‘Jullie hoeven helemaal niet bang te zijn’, glimlachte ik ze bemoedigend toe. ‘Het enige dat jullie moeten doen is lekker gaan spelen, de grote mensen lossen dit wel op.’ Ik keek ze na toen ze op hun stepjes wegreden. Hoe komen die kinderen erbij.

Woensdag 14 juli

10.10 uur. Ga zo stadje in, de Tall Ships zijn er weer! Ben dit stukje aan het finetunen en nu ik het overlees zie ik dat het nogal negatief van aard is. ‘Pensioenroof - overheid die de bevolking de afgrond induwt - ouderen die bewust het graf in getreiterd worden’ – misschien moet ik hier en daar toch even de tekst aanpassen.

10.15 uur. ‘Wat een taal’, zou moe afkeurend zeggen. Hm. Als ik nu van ‘bevolking de afgrond induwt’ iets anders maak, bijvoorbeeld…

10.20 uur. Ik zou eigenlijk niet weten hoe ik het allemaal anders moet verwoorden.