Dagboek van de Rebelse Huisvrouw
De wereld is één groot gekkenhuis. Dat wist ik altijd al maar ergens had ik de hoop dat de open inrichting waarin we met z’n allen vertoeven op een bepaald moment steeds… beschaafder?? zou worden maar het bedroevende tegendeel is waar. God o God, wat een trieste toestand toch. Neem nu:
Vrijdag 25-02
Poetin heeft gisteren Oekraïne aangevallen. De wereld reageert geschokt, kennelijk had niemand dit verwacht en ik snap niet waarom ‘niemand dit verwachtte’.
‘Hij heeft altijd gezegd dat hij Oekraïne nooit zal laten gaan’, bulderde oom H. Hij kwam vanmiddag even op bezoek en vooral buuf Annie maakt zich heel veel zorgen. ‘Het was te verwachten dat die man dit zou doen - hij heeft voldoende gewaarschuwd.’
‘Ik vind het zo eng allemaal’, piepte buuf Annie.
‘Kalm maar kindje’, zei oom H. troostend. ‘Het komt heus wel goed.’ Maar buuf Annie was niet overtuigd. ‘Dat zeiden ze aan het begin van de Tweede Wereldoorlog ook’, zei ze en het klonk alsof ze snikte. Oom H. zuchtte.
Maandag 28-02
Het bloed stolde net in mijn aderen dagboek, toen ik vanochtend de kop van een grote ochtendkrant las: ‘Poetin dreigt met de bom’.
‘En dan te bedenken dat we Suriname toentertijd verlaten hebben omdat we dachten dat het in Europa veiliger zou zijn’, zei ik gelaten tegen man. ‘Het is daar nu ondertussen een stuk veiliger dan hier.’
‘Dan gaan we toch daar wonen?’ zei man. ‘Ik vind het een goed plan.’
We zaten bij de boot toen we dit gesprek hadden. Ik had net een hazelnootschuimgebakje besteld en nam er een warme chocolademelk met slagroom bij. De boot kwam net binnen, het was prachtig weer en alles leek heel normaal en gezellig.
‘Nah’, zei ik. ‘Laten we het toch maar even afwachten.’
Dinsdag 01-03
Maart alweer! Ga zo naar de tandarts en daarna even naar nichtje T. die 2 jaar geleden ook in Friesland is komen wonen.
19.10 uur. Tandarts was tevreden, bij T. was het gezellig en Sywert van Lienden is opgepakt vanwege de meer dan schandalige mondkapjesdeal dus al met al was dit een prima dagje, voor ons in het veilige westen althans. We gaan zo naar Borgen kijken.
Vrijdag 04-03
15-20 uur. Vriendin M., haar man en de kindjes komen hier eten, ben roti aan het maken. De kindjes krijgen patat met appelmoes.
21.45 uur. Zo, de familie is net weg, was heel gezellig. Hadden het - hoe kan het ook anders - natuurlijk over de oorlog.
‘We moeten van het Russische gas af’, zei man van vriendin M. terwijl hij een slok van zijn wijn nam. ‘We hebben ons gas voor een appel en een ei weggegeven aan landen als Italië en Duitsland, dat was weer een staaltje van ongekende visie.’
‘Waarom is dat eigenlijk zo gegaan?’ vroeg M.
‘Omdat ze ervanuit gingen dat we dat gas niet meer nodig zouden hebben’, verduidelijkte man. ‘Ze dachten eind jaren 60 dat we over 30 jaar allang gebruik zouden maken van kernenergie en ze wilden van die gasbel af voordat hij onverkoopbaar zou worden.’
M. knikte en zei in één zin: ‘Weer wat geleerd. Lekker die roti.’
Woensdag 09-03
Vanmiddag ging er een straaljager over Harlingen en dagboek, serieus, ik dacht dat het afgelopen was. Ik stond in de keuken en maakte linzensoep, man zat in het hoekje bij het raam en las de krant en niks wees erop dat ons iets stond te wachten dat - bij mij - tot een halve hartverzakking zou leiden totdat dat ding boven onze hoofden raasde met zo een ongelooflijk lawaai dat ik met grote ogen naar man rende en riep: ‘Dat was het dus!’ Waarom ik dat riep is me achteraf een raadsel, er zijn romantischere dingen om in de allerlaatste seconden te roepen denk ik, maar goed, iets anders kwam kennelijk niet in me op.
Man keek op. ‘Hij ging wel laag he?’ zei hij kalm.
‘Laag? Laag? We waren er bijna geweest!’ riep ik hysterisch uit.
Man keek me aan met een blik die het midden hield tussen verbazing en medelijden.
‘We waren er bijna geweest?? Waar héb je het over?’
Ik sjokte maar terug naar de keuken.
